Μία από τις ουσιαστικές διαφορές της Β΄Διεθνούς απο τη Γ΄Διεθνή βρισκόταν στο πεδίο που θεωρούσε η καθεμία πως έπρεπε να παρέμβει, ώστε να αποδοθεί ο ταξικός της χαρακτήρας. Η Γ΄Διεθνής ως γνωστόν επεδίωξε τον κρατικό έλεγχο της παραγωγής, ενώ η Β΄Διεθνής υποστήριζε την παρέμβαση στη διανομή του παραχθέντος πλούτου. Η διαμάχη της Λούξεμπουργκ με τον Μπερνστάιν επί του θέματος, είναι χαρακτηριστική.
Εκτοτε παρήλθαν 100 περίπου χρόνια , η ιστορική επικράτηση των θέσεων της Β΄Διεθνούς είναι αδιαμφισβήτητη , όμως στην Ελλάδα κάποια θέματα φαίνεται πως παραμένουν ανοικτά. Στην Ελλάδα της κρίσης , με πολιτικές επιλογές που έγιναν το 2010, αποφασίστηκε να διασωθεί ο καρκινογόνος δημόσιος τομέας και να αφεθούν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις στη μοίρα τους.Και βέβαια αντί να απολυθούν το 2010 εκατό χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, τρόφιμοι των παρασιτικών κρατικών οργανισμών και να ηρεμήσουν οι αγορές, προτιμήθηκε να πεταχτούν στην ανεργία περίπου οχτακόσιες χιλιάδες εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Και σήμερα, μετά από 5,5 χρόνια και τρία μνημόνια καλούμαστε να απαντήσουμε στο ερώτημα: ποιό θα είναι το υποκείμενο της προσδοκώμενης ανάπτυξης; Ο δημόσιος τομέας ή ο πολύπαθος και πολυτραυματίας ιδιωτικός τομέας;
Γιατί το ζητούμενο είναι η παραγωγή πλούτου.Αν δεν υπάρξει, δεν υπάρχει και η διανομή του. Συνεπώς, αποκλείονται και όλες οι επίμέρους πολιτικές πρόνοιας που χαρακτηρίζουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Αυτόν τον πλούτο ποιός θα τον παράγει; Οι μαρξιστές στη χώρα μας είναι ξεκάθαροι. Ο δημόσιος τομέας. Υποθέτω και ελπίζω πως το Πασόκ και οι λοιπές δυνάμεις που κινούνται στο χώρο της κεντροαριστεράς να έχουν ξεκαθαρίσει πως η ανάπτυξη και η παραγωγή πλούτου, θα προέλθει από τον ανταγωνισμό των ιδιωτικών επιχειρήσεων, από την διεύρυνση της επιχειρηματικής βάσης και τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα. Από την ανάδειξη της επιχειρηματικότητας σε κινητήρια δύναμη της οικονομίας μας. Από τη προτροπή στους νέους να επιχειρήσουν αντί να επιζητούν μία θέση στο δημόσιο.
Εαν η ελληνική σοσιαλδημοκρατία έχει αποκρυσταλλώσει αυτές τις θέσεις, τότε είναι επιβεβλημένο να προχωρήσει στην πολιτική συμμαχία με τις φιλελεύθερες δυνάμεις , ωστε από κοινού να διαμορφώσουν το πλαίσιο και το ευνοϊκό περιβάλλον για το επιχειρείν, αφήνοντας κατά μέρος τις πομφόλυγες εναντίον του ανύπαρκτου νεοφιλελευθερισμού. Και επειδή η ανασυγκρότηση του ιδιωτικού τομέα θα είναι μία επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία η συμμαχία αυτή θα έχει μεσοπρόθεσμη στόχευση.
Εφ΄όσον αρχίσει να υπάρχει ανάπτυξη με σταθερούς ρυθμούς και η παραγωγή του πλούτου θεραπεύσει τις πληγές της κρίσης, τότε τίθεται και το θέμα της διανομής του, με το σοσιαλδημοκρατικό πρόσημο. Τότε θα αναφανούν και οι υπαρκτές και πολυεπίπεδες διαφορές με τη φιλελεύθερη παράταξη. Μέχρι τότε είναι η μόνη δυνατή τακτική συμπόρευση.
Εννοείται, πως αν η ηγετική ομάδα του Πασόκ έχει άλλη αντίληψη για το φορέα της ανάπτυξης και οραματίζεται τα κρατικιστικά σχήματα που μας οδήγησαν εδώ που φτάσαμε, οι αγκαλιές του Σύριζα είναι ανοιχτές .Αρκεί βέβαια το Κίνημα να ξεφορτωθεί δύο –τρία ενοχλητικά στους Συριζαίους στελέχη του.