Κάποτε ήταν τακτική, συχνή, της μόδας η παραπομπή στον Αζίζ Νεσίν, με τον «Καφέ και τη Δημοκρατία» του, αμφότερα πώς δεν φύονται στην Τουρκία. Σε μας τους διακοσαετείς σίγουρα πάντως αμφότερα τα παρακάτω δεν είναι αυτοφυή: το θετικό δίκαιο και η μπέσα. Γνωστοί και ξακουστοί ανά τα Βαλκάνια για την έλλειψη της δεύτερης. Ανυποψίαστοι για την ανάγκη του άλλου.
Δηλαδή την ανάγκη και του θετικού δικαίου και του «άλλου» ως συνανθρώπου. Δεν είναι δύσκολο να το διαπιστώσει κανείς στην πορεία μας την εθνική, τη λαϊκή, την πολιτειακή. Κι η διαχρονία να έλειπε εντούτοις «βγάζει μάτι»: ως καλαμιά στον κάμπο θα πρόβαλλε η ευγένεια στα μέρη μας, αν είχαμε ελάχιστη από δαύτη. Για αυτό και οι «μπογδάνοι» (η επιλογή του μη κεφαλαίου κατά το παράδειγμα που έθεσε ο σεβαστός Κώστας Κούρκουλος προσφάτως και εν προκειμένω), οι θρασύδειλοι και οι τραμπούκοι. Αυτοί αριστεύουν βαζιβουζούκοι στην πολιτική ζωή, «πολιτισμό» που τον λένε αλλού.
«Για να είμαστε ελεύθεροι». Όλα επιτρέπονται. Σε αυτό συνηγορούν και οι ηγέτες συμπολίτευσης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς επιλέγουν να επωάζουν τους όφεις θεωρώντας προφανώς αναγκαία τη μυοκτονία ημών των υπολοίπων, δικών μας και ξένων, από κοινού με τη δημοκρατία, τη λογική και τον ανθρωπισμό. Έτσι πορεύονται. Εξασφαλίζουν τα άκρα και διεκδικούν το κέντρο, αφού, υπαινίσσονται ευφυώς πως για να κινούνται όλο και ακρότερα δεν έχουν φτάσει, όπως νομίζουν, να ξεπεράσουν τα όρια του δημοκρατικού φάσματος.
Έτσι δε νοιάζονται. Καρφί δεν τους καίγεται. Πολυσυλλεκτικοί. Από όλους μας να πάρουν κι από το βόρβορο μαζί. Η στάση τους αυτή όμως δεν απειλεί τη δημοκρατία συνολικά. Ούτε φυσικά την κυβερνησιμότητα της ανελεύθερής μας χώρας. Τα καταφέρνουν, γιατί όσο αυξάνονται οι ακαδημαϊκοί και οι 160 ευρωτραφείς μισάνθρωποι αντιευρωπαϊστές, όσο επίδοξοι απόγονοι της ΧΑ εμφανίζονται αυτοί θα καθαρίζουν για εμάς. Όλοι μαζί στην και για την πολυσυλλεκτικότητα. Μη βέβαια για τον πλουραλισμό.
Οι αρχηγοί μας, όμως, κι ο Κυρ. Μητσοτάκης πρώτος πρώτος τελευταία άλλο μάλλον φοβούνται είτε διαισθανόμενοι την ολίσθηση είτε ενστικτωδώς είτε πράγματι γιατί είναι άξιοι πλανευτές μας είτε επειδή συμβουλεύονται τους «καλύτερους». Το πρόβλημα δεν είναι τα υποδεδειγμένα άκρα αλλά η επίκληση της άφατης, ανυπεράσπιστης ελευθερίας μας. Πόσοι διατείνονται ότι κανείς έχει δικαίωμα να παρανομεί, όπως στην περίπτωση των «μπογδάνων», αρκεί να εκφράζει την «αλήθεια». Όλα ελεύθερα κι όλοι ελεύθεροι εις βάρος του φιλελευθερισμού και των ελευθεριών. Το λένε αυτό λευτεριά!
Τι να μας πουν τώρα οι «μπογδάνοι»; Άλλο είναι να τρέμουμε. Την αποδοχή των ανθρώπων που κατά το όνομα της, δικής τους (και των δικών τους) αποκλειστικά ελευθερίας σπιλώνουν τους άλλους, τους δαιμονοποιούν τους άλλους, τους κατηγοριοποιούν, τους υβρίζουν: πρόκειται για το σικ εθνολαϊκισμό. Αυτόν που τρέφει τη Σώτη, τους αντιισλαμιστές, τους όψιμους υπέρμαχους των γυναικείων δικαιωμάτων που στηρίζουν τους δολοφόνους του Ζακ και ανέχονται να μαρτυρούν κορίτσια όπως η Τοπαλούδη. Αυτούς που ξεχνούν ότι ο αντιισλαμισμός τους, φονικός ή μη, ευκολότατα ευθυγραμμίζεται με τις προ εικοσαετίας πλατείες, που γέμιζαν υποστηρικτές χριστιανών βιαστών εις βάρος γυναικών της Βοσνίας ή των Αλβανίδων. Το Ισλάμ μας φταίει. Ξενόφοβοι. Ξενήλατοι. Τα μούτρα μας δεν τα κοιτάμε: με τμήμα της επικράτειάς μας κατεχόμενο από ένα και μόνο φύλο («της Παναγίας ευχέτες»), με την πρωτοκαθεδρία μεταξύ δυτικών κοινωνιών στις γυναικοκτονίες και την καταπίεση όλων των μειονοτήτων.
Είναι ελευθερία να βρίζεις τους άλλους! Όπως κάποτε αποικιοκράτες, γαλαζοαίματοι, σπεγκλερικοί δικαίωναν τον εαυτό τους ως καταπιεστή και αναμορφωτή. Για το καλό (τους).
Δεν ξέρω τι ψηφίζει η Σώτη, ποιοι χειροκροτούν το Θεοδωρόπουλο, ποιοι επιτίθενται σε εκείνους που ενεργοποιούν με μηνύσεις και δημοσιότητα μέσα και έξω από τη χώρα το πρότυπο του «μάχιμου δημοκράτη», ποιοι στήνουν καρφιά στα παγκάκια μην τυχόν και καθίσει κανένας δυστυχής «βάρβαρος» = φτωχός. Ποιοι πλένονται ξανά και ξανά μόλις συναντήσουν Ρομά στο δρόμο. Ξέρω ή υποθέτω βάσιμα πως κάποτε θα έρθει και στην Ελλάδα η μοντέρνα φιλευρωπαϊκή (στα λόγια) ακροδεξιά, η σύγχρονη, των Ελευθέρων, των Δημοκρατών, των ανδρών ανεξαρτήτως φύλου. Στης Ευρώπης το όνομα!
Οι «μπογδάνοι» προς το παρόν έχασαν την ηγεσία ενός νέου φθοροποιού για τη δημοκρατία πολιτικού αρμού. Επειδή επέλεξαν να χαϊδέψουν τα άκρα, επειδή απλώς έχασαν το ρυθμό, εκτρεπόμενοι. Πρόωροι, πιονέροι πάραυτα, πρυμναίοι μάλλον; Με Ζουράρι και Βαγενά πρώην κυβερνητικούς, με την έντονη παρουσία τής πρώην μπρουτάλ ακροδεξιας στο υπουργικό συμβούλιο οι «μπογδάνοι» δικαιώνονται ιστορικά και πολιτικά. Διορατικοί αλλά υπερβολικά ενθουσιώδεις. Ανεπαρκείς.
Έστρωσαν όμως το δρόμο. Δεν έχουμε Χάιντερ ή Φόρτουϊν στην Ελλάδα. Ακόμα. Γιατί το ελλείπον αποτελεί το πολιτικό υποκείμενο. Πελατεία υπάρχει. Η αυτοκατάφαση άλλωστε στέκει ο εντελέστερος συνοδός κάθε λαϊκισμού. Τώρα και του καθωσπρέπει.
Υπάρχει χώρος για την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη; Αν αντλήσουμε από το παράδειγμα των ολλανδικών εκλογών και τη δημοσκοπική, αναπάντεχη (όχι για εμάς, βλ. το παλιότερο άρθρο μας: «Πράσινο Κύμα – Κριτικής Ευθύνη) άνοδο και αισιοδοξία νίκης τού Σολτς στη Γερμανία μπορούμε να μην απελπιζόμαστε. Οπωσδήποτε είμαστε «λίγοι», καθώς λείπει από το πολιτικό σκηνικό και το δικό μας ορθολογιστικό πολιτικό υποκείμενο.
Αρκεί να εκτεθούμε. Αλλιώς η θρασύτητα των «έξω από τα δόντια» ρητόρων θα εγκολπωθεί σε πολιτικό όχημα καταπνιγής της ανοικτής κοινωνίας. Της προόδου δηλαδή. Ας προφυλαχθούμε από την «αντίδραση» του μέλλοντός μας, τώρα που οι εισαγγελείς ακόμα της βάζουν σώβρακα όταν γυμνά ασχημονεί εις βάρος ιδεών, πολιτισμών, ανθρώπων, παραποιεί τη δημοκρατία και το Διαφωτισμό, τη Λογική την ίδια: όπως κι οι παντοειδείς αρνητές άλλωστε: αντινοηματοδοτούν τους όρους, προπαγανδίζουν «λεύτεροι» στο συλλογικό φαντασιακό, περιορίζουν και εξευτελίζουν τον αφαιρετικό λόγο, έτοιμοι να ποδοπατήσουν ψυχές και σώματα. Μπορεί να μη θέλουν οι ίδιοι. Μπορούν πάντα να καλέσουν ανέξοδα το Μιθριδάτη, όπως οι ομοεθνείς μας Εφέσιοι στον Εσπερινό του 88 Π.Κ.Ε.