Παρακολουθώ καθημερινά τα μίντια. Τηλεφωνιέμαι και συνομιλώ, με δεκάδες φίλους στην Τουρκία.
Δεν θα σας το επαναλάβω, έκλαιγα για καιρό τις νύχτες, χωρίς να μπορώ να ησυχάσω . Πλάνταζα εκείνο τον χειμώνα του 2000, που αντιμετώπιζα ζωντανή την πραγματικότητα της καταστροφής και του θανάτου.
Και προσευχόμουν, να μην το ξαναδώ στη ζωή μου. Και όμως το βλέπω και σήμερα στο πολλαπλάσιο και πονάει η ψυχή μου.
Γιατί, σε λίγο θα αρχίσουν οι εκσκαφείς να σηκώνουν τα μπάζα και τότε θα φανεί από κάτω η γύμνια του ανθρωπίνου μυαλού. Τότε θα φανούν από κάτω τα χιλιάδες πτώματα.
Κι εμάς στη Ντούζτζε , τότε, μας λέγαν για τρεις, για τέσσερεις, πέντε χιλιάδες. Και όταν τα μπάζα άρχισαν να φεύγουν έγιναν τριάντα χιλιάδες, σε μια πόλη που τότε δεν μετρούσε παραπάνω από εκατόν είκοσι χιλιάδες πληθυσμό.
Χιλιάδες άνθρωποι, αυτή τη στιγμή σε όλον τον κόσμο σκέφτονται, πονάν , θέλουν να δείξουν τη συμπαράσταση του και μαζεύουν για να στείλουν υλική βοήθεια.
Ναι, στέλνουν τα απαραίτητα. Στέλνουν αυτά που νομίζουν αυτοί απαραίτητα. Πόσοι την έχουν πατήσει, πόσες φορές, με αυτά που στέλνονται αλλά, δεν είναι αυτό το πρόβλημα μας τώρα.
Και αυτά πηγαίνουν σωρηδόν όλα, στις πληγείσες περιοχές και χιλιάδες δημοτικοί υπάλληλοι, προσπαθούν να τα βάλουν σε τάξη , για να τα μοιράσουν.
Κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ όμως, ότι αυτοί οι χιλιάδες άνθρωποι που δουλεύουν νύχτα, μέρα, προέρχονται από αυτές τις τοπικές κοινωνίες τις λεγόμενες, μπορεί να έχουν χάσει γονεις, παιδιά, συγγενείς , τα αβγά και τα πασχάλια , μπορεί να έχουν χάσει τα πάντα αλλά εκει στο καθήκον.
Και αυτούς τους ανθρώπους της αυτοδιοίκησης μόνον η αυτοδιοίκηση μπορεί να τους συμμαζέψει , να τους στηρίξει και να τους δείξει πώς προχωράμε.
Το κάναμε 20 χρόνια πριν. Και βλέπουμε οτι εδώ βρίσκεται, το κουμπί της Αλεξαινας.
Στην Τουρκία, υπάρχει κυβέρνηση και από κάτω υπάρχουν οι Δήμοι και οι Κοινότητες. Και μάλιστα οι Δήμοι έχουν περάσει από «Καποδίστρια» και έχουν μειωθεί δραματικά.
Οι ελληνικές αυτοδιοικήσεις, έχουν υποχρέωση συντονισμού με τις υπόλοιπες αυτοδιοικήσεις της Ένωσης, να κάνουν το θεμα της Τουρκίας και του αγώνα για την ανασυγκρότηση δικό τους σύνθημα , δικό τους εργαλειο κινητοποίησης.
Ξέρουμε πολύ καλά, οτι κανένας δεν δίνει σημασία στους φορείς της αυτοδιοίκησης.
Κανένας ποτέ δεν συναισθάνθηκε την ανάγκη να συμπαρασταθεί στη δημοκρατική αντιπολίτευση, που πήγαζε μέσα από τη αυτοδιοίκηση. Κανείς δεν είχε αυτή την ευαισθησία.
Εεε να λοιπόν, που τώρα γεννιέται η ανάγκη και κάποιος πρέπει να πάρει, την πρωτοβουλία.
Η καταπληκτική κίνηση του Χρήστου Στυλιανίδη να κινητοποιήσει σκουριασμένους μηχανισμούς και να στείλει καραβιες τα χειρουργικά εργαλεία, στην Τουρκία ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.
Πολύ θετική η κίνηση του Δένδια, να πάει στις καταστροφές.
Γνωρίζετε τη άποψη μου για τον άνδρα και την αντιτουρκική, εθνικιστική του πορεία . Αυτό ήταν πραγματικά μια πολύ γενναία κίνηση, ότι υπόβαθρο και να είχε , ότι και να υπόκρυπτε πίσω από τον χαιρετισμό του, αμε τον Τσαβούσογλου.
Γιατί εκεί που πήγε, μετρούσε ο ανθρώπινος πόνος και του το δειξαν περίτρανα, τα παλικάρια της ΕΜΑΚ.
Είναι προφανές όμως ότι σε αυτή την χώρα, κοιτώντας λίγο τον χάρτη και την γεωγραφία, πιάνεται η ψυχή σου , γιατί από ποιόν περιμένεις να πάρει πρωτοβουλία για την Τουρκία. Και ιδίως με τις αυτοδιοικήσεις.
Δεν είναι θέμα απλώς πολιτικών συσχετισμών. Είναι θέμα ενσυναίσθησης και πώς αντιμετωπίζεις την πολιτική, τον ανθρώπινο πόνο που ξεχειλίζει.
Αλλά ξέχασα πρεπει να μετράει ψηφαλάκια , που χρειάζονται διάφορα φασιστοειδή, πλέον , για να στεριώσουν εκεί που βρέθηκαν.