Μπαίνουμε λοιπόν στον Υδροχόο… Στον αστερισμό του Ταύρου βέβαια θα στηθούν οι κάλπες, αλλά με ποιητική άδεια το υποκλέπτουμε, για να θυμηθούμε και τον Μανώλη Ρασούλη. Μπαίνουμε λοιπόν «και θα ανάψουν φωτιές, έτσι λεν αυτοί που ξέρουν». Υπάρχει το δακρύβρεκτο διακύβευμα, που αναζητάμε είτε ως ουσία, είτε και ως άλλοθι για να ρίξουμε την ψήφο μας. Και αναρωτιέμαι ποιο να είναι… Επιλέγω ως το πιο κρίσιμο δίλημμα, τούτο: Πώς, με ποιους στόχους και από ποιους θα κυβερνηθεί η χώρα την επομένη, αγκαλιά με δανειστές και τρόικα και με σημαντικές δεσμεύσεις, που σώφρονες τινες πολίτες επιμένουν ότι πρέπει να ανταποκριθούμε, ώστε συστηματικά να εκμηδενίσουμε την εκδοχή της εξόδου μας ακόμη και από αυτή τη συνοφρυωμένη, γερμανοκινητή ευρωζώνη. Θα ζήσουμε με την ελπίδα, τα επόμενα χρόνια, να αναδείξουμε ένα στιβαρό κυβερνητικό σύστημα, για να διαπραγματευτεί καλυτέρα, και ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον δεκτικό σε τέτοιου είδους προσπάθειες…
Το άλλο ερώτημα, για τον διαβάτη της πολύπαθης κεντροαριστεράς, είναι αν από το χώρο αυτό, με τις μεγάλες ευθύνες που έχει για την απερίγραπτη κρίση που ζούμε, παραμείνει ζώσα και με κυβερνητική προοπτική. Είναι χώρος, έτσι κι αλλιώς, δεκτικός σε πολυδιασπάσεις, με συγκάτοικους ταλαιπωρημένους, έως και αποκαμωμένους ιδεολογικά. Ως απλός ψηφοφόρος λοιπόν, ακούω τον κ. Κουβέλη να οικτίρει το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου, για τη μνημονιακή παγίδα που έριξε τη χώρα – και του δίνω χίλια δίκια. Βέβαια, αυτός ο χώρος, γοητευτικός αναμφίβολα, συνυπήρχε μέχρι πριν από λίγο με το συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ και παρακολουθούσε την εκτροπή της αριστεράς στις παρελάσεις, την τυφλή, σχεδόν ακροδεξιάς υφής, βία και τις συναυλίες του Νταλάρα. Κι αυτό σωστό μάλλον είναι. Υπάρχει ένα θέμα αυτοκριτικής και αίσθησης ότι έχουν πραγματικά βγει τα κατάλληλα συμπεράσματα και από τις δύο πλευρές. Χωρίς, ωστόσο, ισοδύναμα και συγκρίσεις. Άλλο πράγμα το Έβερεστ ευθυνών του ΠΑΣΟΚ, άλλο ο λοφίσκος της ΔΗΜΑΡ… Παρακολουθώ επίσης, το μεν ΠΑΣΟΚ, χτυπημένο από πραγματικό τσουνάμι δυσαρέσκειας, αντί ανατροπών, να επιθυμεί, πώς το είπε ο κ. Βενιζέλος… «ανασυγκρότηση». Στο πλαίσιο μάλιστα αυτής της ανασυγκρότησης, συναντήθηκε εσχάτως με τον κ. Παναγιωτακόπουλο, αφού προηγήθηκε συνάντηση και πολιτική συμφωνία με τον κ. Παπουτσή. Ο κ. Παναγιωτακοπουλος, ας πούμε, συμπαθής αναμφίβολα και κυρίως συνεπής, ανυποχώρητος, εκφράζει με πολύ καθαρό τρόπο αυτό που περιγράφεται ως «βαθύ» ΠΑΣΟΚ. Περί του άπατου ΠΑΣΟΚ πρόκειται, αλλά μην κολλάμε στα βυθόμετρα. Δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί ο κ. Βενιζέλος αισθάνθηκε την ανάγκη να προσποιηθεί τον Ντέιβιντ Κάμερον και να βουτήξει στην τάφρο των Μαριανων της παράταξής του. Οι δύτες λένε ότι σε τέτοια βάθη, μόνο σκοτάδια υπάρχουν. Από την άλλη, βεβαίως, στη ΔΗΜΑΡ υποδέχονται επί πώλου όνου τους διαγραφέντες και δοξασθέντες με το όχι στη δανειακή σύμβαση. Θυμίζω βέβαια ότι οι ίδιοι είχαν ψηφίσει το μνημόνιο. Και ειλικρινώς αναρωτιέμαι αν αυτή η συμπεριφορά αποτελεί καταλύτη μιας ευρύτερης αναζήτησης του ευρωπαϊσμού και της νέας κυβερνώσας δυναμικής, ή της νέας αριστεράς, τέλος πάντων. Δεν αναφέρομαι σε «εισοδιστές» ή «μολυντές». Σε ένα πολιτικό σύστημα που καταρρέει η κινητικότητα, είναι ευχή και ουχί κατάρα.
Την ίδια στιγμή, διαβάζω στελέχη της αριστεράς, να μου δείχνουν την Εσπερία και να αναφέρονται σε πρόσωπα όπως ο Ντελόρ, ο Ολάντ, ακόμη και ο Μόντι, ο οποίος κυβερνά παρεμπιπτόντως και με ψήφους κομμουνιστικής συνιστώσας στην Ιταλία. Όλοι αυτοί, ωστόσο, ουδέποτε ενστερνίστηκαν το δόγμα του: «α, πα πα… δεν μπλέκω εγώ με την εξουσία γιατί λερώνει…». Ο δε Μόντι, προσφάτως άγγιξε ένα ακόμη αριστερό θέσφατο. Την αγορά εργασίας και την ανάγκη για μεγαλύτερη ευελιξία. Γιατί δηλαδή ο Μόντι να είναι πιο κοντά και όχι, ας πούμε, ο Παπαδήμος ή κάποιος Παπαδήμος για μια κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας την επομένη μέρα;
Εν κατακλείδι, η κεντροαριστερά και οι συνιστώσες της, σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, οφείλουν να κινηθούν με τόλμη (κι ας περιέχει ρίσκο) αντί για τακτικισμούς, ισορροπίες και με το μάτι στις δημοσκοπήσεις, μη χαθεί καμιά μονάδα. Η συγκυρία είναι τόσο κολασμένη, που οι μικρές πρωτοβουλίες δεν βγάζουν φως, απλώς θυμίζουν το «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», για να κλείσουμε με το τραγουδάκι που ξεκινήσαμε…
*Ο Άρης Τόλιος είναι δημοσιογράφος.