* Υπήρξε, υπάρχει (διαλέξτε τον χρόνο για το ρήμα) ένα ενδιαφέρον στοίχημα πίσω από τη δημιουργία του ΚΙΝΑΛ. Η ανάγκη να εκφραστεί κάτω από μια κομματική «ομπρέλα» ο μετριοπαθής, μεταρρυθμιστικός χώρος του Κέντρου, η σοσιαλδημοκρατία σε μία νεότερη, εκσυγχρονισμένη μορφή της. Η ανάγκη φάνηκε να «ακουμπά» όχι μόνο στην εγχώρια πραγματικότητα του πολιτικού κενού δηλαδή που προκάλεσε η μετατόπιση προς τα δεξιά του κ. Μητσοτάκη, η αδυναμία-χαμηλή αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί ως η νέα Κεντροαριστερά, αλλά και τα εκλογικά μηνύματα από το εξωτερικό.(Σοβαρή υποχώρηση των παραδοσιακών σοσιαλιστικών κομμάτων στη Γαλλία, αλλά και τη Γερμανία).

Το ΚΙΝΑΛ είχε(έχει)ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο: Έξι κεντρικά πολιτικά πρόσωπα με διαφορετικές καταβολές, προσωπικότητα και παρουσία στο Δημόσιο βίο που θα έπρεπε να βρουν κοινή συνισταμένη, για να προχωρήσουν μαζί. Έχουν ειπωθεί πολλά τις τελευταίες ημέρες, θα ειπωθούν κι άλλα. Έχει όμως ενδιαφέρον μια στρατηγική επιλογή ευδιάκριτη πλέον της κυρίας Γεννηματά. Η μετατόπιση της στην ρητορική, αλλά και στις θέσεις της στην πλευρά εκείνη του πολιτικού φάσματος που απολύτως ατυχώς ορίζεται ως «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ».

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται ακριβώς για μετατόπιση, αλλά για μια προσπάθεια αναβίωσης ενός ιστορικού ρεύματος που κυριάρχησε τη δεκαετία του 1980, ηττήθηκε όμως το 1995 από το «ρεύμα Σημίτη» και φάνηκε να αποτελεί κομμάτι από το παρελθόν και την περίοδο της ηγεσίας του Γιώργου Παπανδρέου παρά το ιστορικό βάρος του ονόματος του πρώην πρωθυπουργού. Το ερώτημα αν αυτός ο χώρος υπάρχει ακόμα, η για την ακρίβεια αν μπορεί να υπηρετήσει τις ανάγκες και τις προτεραιότητες της χώρας τον 21ο αιώνα, είναι εύλογο. Θα φανεί. Στην ιστορία της Πολιτικής Επιστήμης φιλόδοξες και φιλότιμες προσπάθειες αναβίωσης ιστορικών ρευμάτων, δεν έχουν επιτύχει.

Σε κάθε περίπτωση όμως δεν είναι αυτό το Κίνημα Αλλαγής, δεν είναι αυτοί οι λόγοι για τη δημιουργία του, την συγκρότηση του. Υπάρχει και κάτι ακόμα: δανείστηκα τον κατά τη γνώμη μου απολύτως ατυχή όρο «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ» η «πατριωτική Δημοκρατική Παράταξη». Θεωρώ απολύτως ατυχείς αυτούς τους προσδιορισμούς γιατί στο βάθος, την ουσία και το περιεχόμενο τους, είναι βαθύτατα διχαστικοί. Γιατί διαχωρίζουν το πολιτικό προσωπικό της χώρας κι άρα και την κοινωνία σε «πατριώτες» και μη. Γιατί δημιουργούν ένα όριο μιας εμφυλιοπολεμικής κόκκινης γραμμής. Αυτήν ακριβώς τη γραμμή την βρίσκω εξαιρετικά επικίνδυνη και πάντως απελπιστικά παλιά και ξεπερασμένη στο δημόσιο διάλογο.

• Το κείμενο αυτό είναι μέρος του σχολίου στην εκπομπή «Αθήνα Σήμερα», στον Αθήνα 984