Παραλληλίζονται με τον ανθρώπινα πατρογονικό αριθμό τού έξι (6) οι μέρες μας. Αυτόν που ελλείψει άλλου, παλαμοκεντρικός γαρ, και προγενέστερος της διάδοσης του δεκαδικού συστήματος πρωταγωνιστεί σε όλα τα έπη τής μεσογειακής και μεσανατολικής αρχαιότητας. Επαναλαμβανόμενος, προσαρμοζόμενος. Ανυπέρβλητος. Τον συναντούμε να επιβιώνει και στα ομηρικά έπη, δείγμα τών αναμφισβήτητων καταβολών τους.
Έτσι επιβιώνει και η ελληνική πολιτική σκηνή. Με τις καταβολές τούδιάχυτου και υπερβάλλοντος καραμανλισμού (εκ του ημίν χρεοδότου ανιψιού Καραμανλή). Καραμανλικά κόμματα (εκείνα που δεν τολμούν να μιλήσουν για το μεγάλο πισωγύρισμα που μας έφερε ο Κ.Κ., ούτε να υπερασπιστούν εύλογα και εύγλωττα την ευρωπαϊκή προοπτική, θέση, ιδιότητα, τη δημοκρατική ανάγκη τής χώρας). Στη χώρα-Καραμανλή λογικό είναι το «ορίτζιναλ» κόμμα τού Καραμανλή να πρωτεύει και να αποσπά μεγαλύτερη προτίμηση από τα άλλα καραμανλικά κόμματα. Στη χώρα, άλλωστε, που κάνει εκλογές χωρίς μηδεμιά αναφορά τών καραμανλικών της κομμάτων στη δικαίωση Γεωργίου (και να το πούμε, και δικαίωση του Γ. Παπανδρέου). Στη χώρα που είναι εξόχως ευρωπαϊκή: τόσο ευρωπαϊκή που το ουκρανικό περνά σε δεύτερη μοίρα, τόσο ευρωπαϊκή που θαυμάζονται θηρία και θηριίσκοι τύπου Πούτιν, Ερντογάν και Σι Τζιπίν, τόσο ευρωπαϊκή που αποκαλύπτονται οι κουκουλοφόροι τού λιμενικού από τους ΝΥΤ να επαναπροωθούν πρόσφυγες εις βάρος κάθε ανθρώπινης λογικής σύμβασης (ελπίζουμε ο εισαγγελέας να ανασύρει από το συρτάρι του την περσινή αναφορά τού γράφοντος και επιτέλους επίμονα και εις βάθος να ερευνήσει το μακάβριο αυτό ζήτημα της λαοπρόβλητης κυβερνητικής πολιτικής μας: ας μας καλέσει να καταθέσουμε εκ νέου ως επιβάλλεται!), στη χώρα που η ανοικτή επιστολή-προειδοποίηση για τα δημόσια οικονομικά τού δίχως συμφέροντα Α. Παπαδόπουλου μένει στο περιθώριο της εκλογικής συζήτησης, στη χώρα που επιχαίρει ακόμη για την καταβαράθρωση του σχεδίου Ανάν επιμένοντας στην ένωση ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ, στην αναζήτηση της νέας Μεγάλης Ιδέας, της ημετέραςελεύσεως έως εις το πορφυρούν κοράλλι τής Ανατολικής Μεσογείου, την επανανοηματοδοτημένη Κόκκινη Μηλιά τής νεάς χιλιετίας τού έθνους.Κι όλα αυτά να απαρτιώνονται στη χώρα μας τελευταία από τον αναθαρρήσαντα αντιαλβανισμό και τηχαιρέκακη στάση έναντι του φιμώματος της Β. Μακεδονίας από τη διάδοχό μας στους εκβιασμούς Βουλγαρία.
Αυτολογοκριθήκαμε τόσες μέρες, για να μη δείξουμε πως χρησιμοποιούμε τη Μεταρρύθμιση ως εκλογικό βήμα υπέρ Βολτ και Πράσινου Μο/ωβ (πονεμένη ιστορία το αλυσιτελές τής αποτυχίας καθόδου στις εκλογές). Δεν ευθύνονται αποκλειστικά οι πολίτες για το ανέλπιδο εκλογικό αποτέλεσμα. Ευθύνονται οι πολιτικές ηγεσίες τών τριών πρώτων στην κάλπη κομμάτων, τόσο του νικητή, όσο του ηττημένου και του «μια τρύπα στο νερό». Το επιτυχημένο χάιδεμα του ακροδεξιού ακροατηρίου (και του ναζιστικού, που σε μεγάλο ποσοστό εισροφήθηκε υπό την ηγεσία τής περισπούδαστης πρώην Προέδρου τής Βουλής),η απουσία πολιτικής διαμάχης επί ιδεών και προοπτικής, τα απολιτικά συνθήματα του τροχονόμου και του παιδοτρίβη κουράζουν και αναπαράγουν το πολιτικό και οραματικό αδιέξοδο της κοινωνίας μας. Καίρια και κύρια, όμως, περιθωριοποιούν τους/τις περιθωριοποιημένους/ες, τους/τις φτωχούς/ές (του παρόντος και του άρτι ενόψει μέλλοντος), δίνουν αφορμές παράλογου λόγου στους εχθρούς τής δημοκρατίας, γεμίζουν με χαρά θηρία και ξανθά γένη.
Είναι αποτυχία όσων μοιραζόμαστε την έστω διάθεση για αλλαγές, εκσυγχρονισμό, μεταρρύθμιση, ισότητα, Ελευθερία Δικαιοσύνη να συμβάλλουμε στην ήττα τού ευρωπαϊσμού στην Ελλάδα, να συναινούμε και να συγκαλύπτουμε τον εθνικισμό και τη λαοπλάνα Ρωσοφιλία, να αποδεχόμαστε την διαρρυθμιζόμενη εν Ελλάδι «κατάσταση Λικούντ», όπου ένα συντηρητικό κόμμα, η νεοκαραμανλική ΝΔ εν προκειμένω, καταλαμβάνει το κέντρο τής πολιτικής ζωής και κυριαρχεί μεταχειριζόμενο τις επονειδέστερες πτυχές τής κοινής μας εθνοφαντασίωσης.
Εύχομαι, είναι το μάξιμουμ της ελάχιστης δύναμής μου, να εργαστούμε για τη δημιουργία ενός φορέα που δίχως περιστροφές θα κομίσει ένα δημοκρατικό όραμα συνοχής τής ελληνικής κοινωνίας. Που θα μιλήσει και θα ενσωματώσει τα άτομα καθεαυτά στο πολιτικό γίγνεσθαι, που θα τολμήσει (δυστυχώς στην Ελλάδα μιλάμε όντως για τόλμημα) να εντάξει προγραμματικά με ίσους όρους τις μειονοτικές ιδιότητες όλων μας, των φτωχών, των ΛΟΑΤΚΙ, των Τούρκων και των εθνικά Μακεδόνων, των αλβανικής καταγωγής μελών της νέας γενιάς μας, των μη ορθοδόξων, των μεταναστών, των προσφύγων, των αναπήρων, των οροθετικών και των εξαρτημένων από ουσίες καταδικασμένων σε θάνατο. Μαζί και των οικογενειών, των φίλων τους, των συμπασχόντων.
Λίγο πριν πέντε χρόνια, όταν το άλλοτε ελπιδοφόρο Ποτάμι έπνεε τα λοίσθια είχαμε διατυπώσει την ανάγκη διαμόρφωσης ενός πολιτικού μπλοκ στην Ελλάδα ανάλογου με την τότε κεντροαριστερή ισραηλινή συμμαχία τής Σιωνιστικής Ένωσης. Προχωρήσαμε όμως στο έρεβος. Σήμερα χρειάζεται ένα πλατύ ευρωπαϊστικό ορθολογιστικό κίνημα, μια συνομοσπονδία κομμάτων, κινήσεων και ομάδων, που θα κληθεί για να καταγράψει αξιοσημείωτη εκλογική δύναμη, ώστε να επηρεάσει τη μεταβολή τού άνευρου και στενά εθνοκεντρικού πολιτικού μας διαλόγου.
Όμως υφίστανται, ανεξαρτήτως απλής ή ενισχυμένης αναλογικής, δύο σκόπελοι, μνημεία αλλοίωσης της εκλογικής βούλησης, που εν συνόλω τα καραμανλικά μας κόμματα αποσιωπούν, καθώς είναι προς το συμφέρον τους: το άθλιο πλαφόν τού 3% για την είσοδο ενός κόμματος στη Βουλή και η περιφρόνηση των νέων τεχνολογιών στην εκλογική διαδικασία.
Οφείλουμε επιτέλους να συζητήσουμε για την κατάργηση του πρώτου, και την εισαγωγή τής ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις βουλευτικές εκλογές. Η σχετική συζήτηση θα ήταν μια καλή αρχή για να αποτιμήσουμε προθέσεις και να εγγράψουμε τη διαμορφωσιμότητα όλων των πολιτικών χώρων τού τόπου μας.