Δεν νομίζω ότι χρειαζόταν ιδιαίτερη οξυδέρκεια για να προβλεφθεί το αποτέλεσμα στην Κεντροαριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπεξαίρεσε τον χώρο του ΠΑΣΟΚ με αντίστοιχο τρόπο που ο «θεός» του, Ανδρέας Παπανδρέου, λεηλάτησε την Αριστερά στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τότε, όπως και τώρα, είχαν ανέβει στην σκηνή όλα τα μελοδράματα περί «περηφάνιας», «ανυπακοής», «επανάστασης» κ.λ.π.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα δεν έχει σχέση με τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ των Φλωράκη-Κύρκου ή του Κωνσταντόπουλου. Ίσως να είναι η πιο οδυνηρή εκδοχή των οραμάτων του Αλαβάνου, οδυνηρή για το κατάντημα της μεγάλης (και κούφιας, όπως αποδείχτηκε) αριστερής ρητορείας.
Θα ήταν λοιπόν αφελές να πιστεύαμε πως το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς θα ήταν πιο ευρύ από την παράδοση του κόμματος του Ανδρέας Παπανδρέου. Όχι μόνο γιατί απουσιάζει μια ηγετική προσωπικότητα στον όμορο χώρο, αλλά περισσότερο διότι, ό,τι πιστεύαμε για τον ορθολογισμό, τον ευρωπαϊσμό, τον εκσυγχρονισμό (ουφ! Πια με αυτούς τους …ισμούς) αφορούσε και αφορά μια μικρή, ελάχιστη μειοψηφία. Το ΚΚΕ εσωτερικού, που, κατά κάποιο, ήταν ο πρόδρομος της μεταπολιτευτικής νεωτερικότητας, είχε μια ελάχιστη, περισσότερο πολιτισμική και πολύ περιορισμένη πολιτική επιρροή. Το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα του Σημίτη, ηττήθηκε εκ των έσω. Ο πιο αυθεντικός εκφραστής της παλαβομάρας που ζούμε είναι ο Κ. Καραμανλής, ο επονομαζόμενος και μικρός. Και είναι αυτός που δεν ακουμπά το σημερινό σύστημα του Μαξίμου.
Οι εξελίξεις στην Κεντροαριστερά, απειλούν τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί η ηγετική ομάδα της Κυβέρνησης απέτυχε να δώσει μια νέα πνοή έξω από το «παλιό» και «διεφθαρμένο»-όπως διαλαλεί-πολιτικό σύστημα. Τι να πάρουμε και τι να αφήσουμε. Ξευτέλισε την πολιτική των συμμαχιών με τους εναγκαλισμούς με τον Καμμένο, το δικό τους Μνημόνιο υπερβαίνει σε παραχωρήσεις τα προηγούμενα, περισσεύει ο αμοραλισμός, η επιθετικότητα και η αλαζονεία, κυριαρχεί η ασχετοσύνη και εκείνη, η θλιβερή, κακόμοιρη απολογητική ερώτηση, του «γιατί οι άλλοι, τα κάναν καλύτερα».
Γι’ αυτό, έστω κι έτσι, έστω και στρεβλά κι ανάπηρα, το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς, μπορεί να δημιουργήσει μια νέα ισορροπία στο πολιτικό σκηνικό που θα ακυρώνει το «ή αυτοί η εμείς».
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι ανάγκη να κοντύνει, να περάσει από την μέθη της εξουσίας, στην βάσανο της αυτοκριτικής, να ξαναβρεί το μέτρο και το ήθος που τώρα του λείπουν. Όλα αυτά μοιάζουν ηθικολογικές παραινέσεις απόμαχου, αλλά δεν ξέρω πως και δεν ξέρω γιατί όλοι είναι εφησυχασμένοι όταν παρακολουθούν τις αλλόφρονες παραστάσεις μιας κυβέρνησης που αυτοσυστήνεται ως Αριστερή και μας ζαλίζει με ψεύτικες περικοκλάδες.
Και όταν έρθει η ώρα της κατάρρευσης και της συντριβής, η ομάδα Τσίπρα και των υπολοίπων, ας έχει το κουράγιο να σταθεί απέναντι στους συντρόφους και ας απαντήσει σε ένα απλό ερώτημα. Τι λύσσαξαν για την εξουσία, άψητοι, άμαθοι, άκαπνοι, όπως είναι. Ξεχνώ: είναι κυρίως κυνικοί κύριε μου. Και πριν να συμβεί το προδιαγραμμένο, ας μαζέψουν τον διαβαστερό που σκύβει, όλη μέρα, στα γραπτά του Πασκάλ και του Μπρυκνέρ.