Εάν αποφασίσει κάποιος να συμβολίσει την πολιτική περιπλάνηση κατά την τελευταία πολύπαθη τετραετία, δεν έχει παρά να επιλέξει το πρόσωπο του Οδυσσέα Βουδούρη. Ο γαλλοτραφής γιατρός που μπήκε στην πολιτική μετά από παραίνεση του Γιώργου Παπανδρέου, αφού μετά το ΠΑΣΟΚ εξελέγη με τη ΔΗΜΑΡ, και στάθμευσε για λίγο στους Ανεξάρτητους, έκανε το αναμενόμενο. Προσέγγισε τον ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον επέλεξε για υποψήφιο περιφερειάρχη στην Πελοπόννησο. Ως εδώ η ιστορία είναι γνωστή και για πολλούς καταδικαστέα, απόδειξη μιας ακατονόμαστης πολιτικής στάσης που κοσμείται με όρους όπως οπορτουνιστής ή ΟΦΑ (όπου φυσάει ο άνεμος…). Αυτή είναι η μία ανάγνωση, η πλειοψηφική. Διότι υπάρχει και η άλλη, η πιο ρεαλιστική…
Τι ακριβώς συμβολίζει ο Βουδούρης, εάν όχι τους ψηφοφόρους που διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα; Ποιοι είναι εκείνοι που στήριξαν το ΠΑΣΟΚ του 2009, το οποίο συμβόλισε και τελικά στοίχειωσε η περίφημη φράση «λεφτά υπάρχουν»; Είναι οι ψηφοφόροι του Οδυσσέα που πίστευαν ότι παρά τον υπέρογκο δανεισμό, το τεράστιο και αναποτελεσματικό κράτος και τους χιλιάδες άνευ όρων διορισμούς, η Ελλάδα μπορούσε να γίνει Δανία του Νότου. Τελικά η Ελλάδα έγινε Λιθουανία του Νότου, αφού ήταν η αφορμή για να βάλει πόδι το ΔΝΤ στην Ευρωζώνη.
Οι ίδιοι ψηφοφόροι δεν πτοήθηκαν και αφού κατάλαβαν ότι το Μνημόνιο δεν σώζει, πέρασαν στην άλλη Αριστερά αυτή που δεν «ένιπτε τας χείρας της» μπροστά στην ευθύνη, αλλά επέμενε να ονειρεύεται πως μπορεί να παραμείνει «αθώα του αίματος». Η παραμονή αυτών των ψηφοφόρων στη ΔΗΜΑΡ φαίνεται πως κράτησε όσο και του Οδυσσέα. Όσο πλησιάζει η ώρα, τόσο όλο και πιο πολλοί καταλαβαίνουν πως οι αποχρώσεις εξαφανίζονται από το κάδρο και τα χρώματα που μένουν είναι πλέον δύο. Πρόκειται για τις ίδιες διεργασίες που οδηγούν τον Φώτη Κουβέλη να πει εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να συναινέσει σε εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή, εάν δεν υπάρχει αλλαγή πολιτικής. Εν ολίγοις, οι πολιτικοί επιλέγουν στρατόπεδο, αφού προηγουμένως ένα μερίδιο ψηφοφόρων τους έδειξε τον δρόμο…
Επιστρέφοντας στον Οδυσσέα είναι προφανές ότι οι μετακινήσεις του καταγράφουν την αγωνία του για πάση θυσία πολιτική επιβίωση. Ακόμη και εάν επενδύσει τις ενέργειές του με ιδεολογικό περίβλημα, είναι δύσκολο να πεισθεί κανείς πως οι απόψεις του δεν τον οδήγησαν εξ αρχής στη ρήξη με το Μνημόνιο, όπως έκαναν Οικονόμου, Σακοράφα και Δημαράς, αλλά του πήρε λίγο παραπάνω να το σκεφθεί τόσο, που έφθασε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης και στην κυβέρνηση Σαμαρά. Οι ψηφοφόροι που διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, πρέπει να έχουν ένα προφανές άλλοθι για να περάσουν με την ίδια ταχύτητα από το ΠΑΣΟΚ στη ΔΗΜΑΡ και τελικά στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Όλα αυτά βεβαίως προϋποθέτουν ότι στην πολιτική δεν υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Ο Βουδούρης ήρθε αντιμέτωπος με τους Κύκλωπες της πολιτικής υποκρισίας που δεν είχαν καμία αντίρρηση να εκλέξουν βουλευτές εμβληματικούς συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, βλέπε Τσουκαλάς, ούτε να ενσωματώσουν σε μια νύχτα μεσαία στελέχη του κόμματος που κυβέρνησε τη χώρα για πάνω από δύο δεκαετίες. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην Πελοπόννησο ξεσηκώνονται γιατί δεν μπορούν απλώς να ανεχθούν τον εξόφθαλμο συμβολισμό της «σημαίας ευκαιρίας» που ενσαρκώνει ο Βουδούρης. Εάν όμως αποφάσιζαν να εμβαθύνουν στην ανθρωπογεωγραφία του κόμματός τους δεν θα δυσκολεύονταν να καταλάβουν πως ο Οδυσσέας απλώς δεν κράτησε τα προσχήματα. Το ερώτημα είναι εάν μέχρι να φθάσουν οι κάλπες θα απομείνει κανείς που να τα κρατά…