Η χώρα, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια, οδηγείται σε εκλογές μέσα στον Αύγουστο, με απόφαση ενός εκλεγμένου Πρωθυπουργού. Την προηγούμενη φορά που ο προκηρύχθηκαν  εκλογές Αύγουστο, από τον «Νέρωνα Καραμανλή», ενώ καιγόταν κυριολεκτικά η χώρα, ακολούθησε η εθνική καταστροφή της μεγαλύτερης ιστορικά πτώχευσης της χώρας. Σήμερα, που ένας «40αρης» Πρωθυπουργός, εγκλωβισμένος στα αδιέξοδα που ο ίδιος δημιούργησε (από το 2011 μέχρι και τώρα) οδηγεί την χώρα σε μια ακόμα βεβιασμένη εκλογική αναμέτρηση, ας ευχηθούμε να μην συμβεί κάτι χειρό
τερο… Αυτό όμως μπορεί να το αποτρέψει μόνο ο λαός με τις επιλογές του …αν ταυτόχρονα ο προοδευτικός χώρος του δώσει την κατάλληλη εναλλακτική επιλογή!
Σήμερα, που έχει αποδειχθεί ότι ο Αλέξης Τσίπρας, δεν έχει κατανοήσει την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε και δεν έχει συνειδητοποιήσει την μεγάλη ζημιά που προκάλεσε ο ίδιος στην εθνική οικονομία & την κοινωνία. Που δεν έχει ζητήσει συγνώμη γιατί μεγάλο μέρος των θυσιών του λαού τελικά χάθηκαν εξαιτίας του. Που δεν έχει αναλάβει την ευθύνη του για το διχαστικό δηλητήριο που έσπειρε (μαζί με τη ΝΔ του Σαμαρά και τους ΧΑυγίτες) με τις ανεδαφικές θεωρίες και τους ουτοπικούς σχεδιασμούς του.
Σήμερα, που με επιλογή του Αλέξη Τσίπρα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια αναμέτρηση όπου κανένα από τα κυρίαρχα κόμματα (δηλαδή τα δύο πρώην αντιμνημονιακά κόμματα που παραπλάνησαν και αποπροσανατόλισαν τον ελληνικό λαό), δεν θέτει ως διακύβευμα την επίλυση των  πραγματικών προβλημάτων της χώρας. Σήμερα, που πάμε σε μια αναμέτρηση ενώ ήδη έχουν ψηφίσει από κοινού το 3ο μνημόνιο (το χειρότερο όλο και το μόνο που δεν χρειαζόταν η χώρα και μπορούσε να είχε αποφευχθεί) αλλά αδυνατούν να σχηματίσουν, από την Βουλή που το ψήφισε, μια Κυβέρνηση που θI
± το εφαρμόσει.
Σήμερα, που ΣΥΡΙΖΑ & ΝΔ αδυνατούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, γιατί μοναδικό τους κίνητρο παραμένει η κατάληψη της εξουσίας & η νομή της υπό «καλύτερους» διαπραγματευτικούς όρους για τον κομματικό τους μηχανισμό και την ηγετικό τους πυρήνα. Σήμερα, που αδυνατούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, γιατί πότε δεν έθεσαν τη χώρα πάνω από τις μικροκομματικές σκοπιμότητες και τις ατομικές τους φιλοδοξίες, όπως έκανε το ΠΑΣΟΚ, όταν βρέθηκε το 2009 σε αντίστοιχο δίλημμα και σε πολύ πιο σημαντικό οικονομικό αδιέξοδο, σε σχέση με το 2014-15.
Σήμερα, που συμβαίνουν όλα αυτά, σε συνδυασμό με τις πολιτικές επιλογές των πρώην «αντιμνημονιακών» κομμάτων, μόλις βρέθηκαν αντιμέτωπα με την πραγματικότητα, δίνεται η ευκαιρία στους πολίτες να προβληματιστούν ώστε να αναθεωρήσουν τις επιλογές τους. Οι πολίτες πρέπει να κατανοήσουν ότι το δίλημμα «ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ» ή αλλιώς «ποιος πρώην αντιμνημονιακός μπορεί να εφαρμόσει καλύτερα το μνημόνιο» δεν μπορεί να είναι το ζητούμενο αυτών των εκλογών. Πρέπει να κατανοήσουν ότι η χώρα επιβάλλεται να ξεφύγει από την «μνημονιολογία». Να ξεφύγει α
πό την συζήτηση πως ήρθε το μνημόνιο, ποιος το έφερε, πως θα αλλάξει, ποιος θα το διαπραγματευτεί, ποιος θα το σκίσει, ποιος θα το εφαρμόσει λιγότερο ή περισσότερο πειθήνια ή επαναστατικά!
Το πραγματικό διακύβευμα αυτών των εκλογών, όπως και όλων των εκλογών μετά το 2009 είναι: «ή αλλάζουμε ή (συνεχίζουμε) να βουλιάζουμε». Δηλαδή το διακύβευμα που για πρώτη φορά έθεσε ο Γιώργος Α. Παπανδρέου ως Πρόεδρος του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Διακύβευμα που η πλειοψηφία του λαού μας ποτέ δεν κατάλαβε! Διακύβευμα που τμήμα της κοινωνίας δεν ήθελε να ακούσει γιατί απειλούσε κατεστημένες νοοτροπίες, «κεκτημένα» συντεχνιακά προνόμια και στεγανά συναλλαγής & ανομίας! Μήνυμα που ο  λαός μας δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί παρασύ
ρθηκε άλλοτε από τις «σειρήνες» του «καλύτερου διαπραγματευτή», που είχε στην φαρέτρα του «18 ισοδύναμα» τα οποία θα απομάκρυναν την λιτότητα. Και άλλοτε από τον «αντισυστημικό αγωνιστή», που κραύγαζε ότι θα άλλαζε τελείως τους κανόνες του παιχνιδιού «αλλάζοντας την Ευρώπη»…
Σήμερα, που όλες οι μυθοπλασίες έχουν καταρρεύσει. Σήμερα, που αναδείχθηκε το πραγματικό αδιέξοδο των βαρύγδουπων διακηρύξεων και των επιφανειακών διχαστικών συνθημάτων. Σήμερα, που όλοι έχουν καταλάβει ότι η χώρα βρέθηκε (και βρίσκεται) σε έναν πραγματικό ηθικό και αξιακό κενό, αλλά και σε ένα θεσμικό, διοικητικό, παραγωγικό & αναπτυξιακό αδιέξοδο, το οποίο γέννησε την εγχώρια οικονομική κρίση και έφερε την (αναπόφευκτη) λιτότητα-φτωχοποίηση, απαιτείται να υπάρξουν ρηξικέλευθες λύσεις που να απαντάνε σε αυτό το δίλημμα.
Για να μπορέσει η χώρα να προχωρήσει σε αυτές τις μεγάλες και αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις απαιτείται να υπάρξει ΤΩΡΑ το πολιτικό υποκείμενο που θα τις προτείνει και θα τις πραγματώσει. Απαιτείται να υπάρξει ΤΩΡΑ εκείνος ο πολιτικός φορέας που θα αθροίσει όλες τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της χώρας. Που θα αγκαλιάσει όλες τις δημιουργικές και παραγωγικές κοινωνικές τάξεις. Που θα κινητοποιήσει & θα εμπνεύσει τον πολίτη που έχει κουραστεί από τις «αναλύσεις» που παραπλανούν και από τις υποσχέσεις που δεν πραγματώνονται! Που θα ενεργοποιήσει τη νεολαία και τους Έλληνες μετανάστες της πιο μορφωμένης γενιάς Ελλήνων.
Δηλαδή, απαιτείται να υπάρξει ένας φορέας που θα δώσει στον λαό την ευκαιρία για μια «άλλη» γνήσια προοδευτική επιλογή. Ο χώρος που δοκιμάστηκε από την κρίση και τελικά άντεξε! Ο χώρος που πολλά στελέχη του δεν «προσγειώθηκαν» στα κόμματα της δεξιάς ή αριστεράς που σήκωσαν την αντιμνημονιακή «σημαία ευκαιρίας», αλλά παρέμειναν στις επάλξεις της εθνικής προσπάθειας (για την παραμονή στο ευρώ και το τέλος στην λιτότητα με ρεαλιστικό τρόπο), δεν μπορεί να παραμένει κατακερματισμένος!
Ο χώρος στον οποίο κινούνται το ΠΑΣΟΚ, το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών, η ΔΗΜΑΡ και άλλες δυνάμεις, επιβάλλεται να δώσει την επικείμενη μάχη κάτω από μια «εκλογική πολιτική συμπαράταξη». Μια «στέγη» που δεν πρέπει να αποτελέσει μια τυχοδιωκτική επιλογή, ένα εργαλείο πολιτικής επιβίωσης, ή μια απολιτική άθροιση προσώπων, αλλά μια αφετηρία για την αναγέννηση της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης. Μια παράταξης που μπορεί πραγματικά να δώσει την μάχη για να αλλάξει η Ευρώπη, μαζί με τις δημοκρατικές-σοσιαλιστικές δυνάμεις της ΕΕ. Τις δυνάμ
εις που στήριξαν την παραμονή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, παρά τις εγκληματικές επιλογές του Αλέξη Τσίπρα!
Η αναγέννηση της παράταξης που κράτησε την χώρα όρθια το 2009 και που πρέπει να εκφράσει από κοινού την σοσιαλδημοκρατία, το μεταρρυθμιστικό κέντρο, την ανανεωτική αριστερά και την πολιτική οικολογία, προκειμένου να διαμορφωθεί ένα νέο ολοκληρωμένο εθνικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση της χώρας πέρα από τις δεσμεύσεις των «μνημονίων», είναι πλέον επιτακτική ανάγκη. Σε αυτή την προσπάθεια οφείλουν να στρατευτούν όλα τα ενεργά πολιτικά στελέχη του χώρου, χωρίς προαπαιτούμενα, ηγεμονισμούς και υστεροβουλίες, με πολιτικούς όρους και με στόχο την υπηρέτηση διαχρονικών αξιών και οραμάτων!