Μοιάζουμε με χώρα σε «ναυτικό αποκλεισμό». Μόνο που τα «τείχη» που υψώνονται στις σχέσεις μας με την παγκόσμια οικονομία είναι οι ίδιοι μας οι θεσμοί. Παντού συστήματα ανισότητας και εμποδίων που αναδιανέμουν κίνητρα, πόρους και ευκαιρίες στους καλά προστατευμένους και στους πολιτικά ισχυρούς. Μέσα στην κρίση άλλαξαν όλα, για να μην αλλάξει τίποτα. Πήραμε το μεγαλύτερο πρόγραμμα χρηματοδοτικής στήριξης στην παγκόσμια ιστορία και το μετατρέψαμε σε «εσπατζίδικη» επιδότηση των χρεοκοπημένων συστημάτων. Στην πραγματικότητα η μόνη «κόκκινη γραμμή» είναι να εμποδίσουμε την οικονομική και πολιτική χειραφέτηση όλων των ανθρώπων που σε μία ανοιχτή οικονομία και κοινωνία θα μπορούσαν να ευημερήσουν. Και αυτή η «κόκκινη γραμμή» περιβάλλεται με την ψευδαίσθηση της ηθικής ανωτερότητας μίας χώρας που αντιστέκεται.
Η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που δεν μπορεί να βγει από την κρίση κάνει τα πάντα για να κρατά μακριά από την παραγωγή και την εργασία ένα εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό νέων επιστημόνων και τεχνιτών, αφήνει να απαξιώνονται επενδύσεις υποδομών μεγάλης γεωγραφικής αξίας, αδιαφορεί για τις εξελίξεις στον υπόλοιπο κόσμο που θα δημιουργήσουν νέες τεράστιες ευκαιρίες για επενδύσεις σε αγαθά που πραγματικά μπορούμε να κάνουμε τόσα πολλά (τουρισμός, νέες τεχνολογίες, μεταφορές, τρόφιμα, ενέργεια, μεταποίηση, νέες υπηρεσίες…). Τα θεσμικά τείχη που μας αποκλείουν από αυτές τις ευκαιρίες και συντηρούν στην ζωή τα χρεοκοπημένα ζόμπι συνιστούν πάνω από όλα πρόβλημα δημοκρατίας. Όταν μία δημοκρατία δεν μπορεί να συμβιβάσει τα αντικρουόμενα συμφέροντα με τέτοιο τρόπο ώστε να υπηρετείται το δημόσιο συμφέρον και μεροληπτεί για τους λίγους τότε είναι μία κακή δημοκρατία. Και αυτό είναι που οδηγεί την ελληνική τραγωδία στην κάθαρση της χρεοκοπίας.
Ποιος θα γκρεμίσει αυτά τα τείχη και θα φτιάξει μία νέα πολιτική έκφραση; Ποιος θα πείσει για τα «γιατί» και το «πώς» των μεγάλων αλλαγών; Πώς θα φτιάξουμε μία καλή δημοκρατία που θα στηρίζεται στο δημόσιο συμφέρον και στην εμπιστοσύνη;
Αν υπάρχουν ακόμα δυνάμεις και άνθρωποι της λεγόμενης κεντροαριστεράς που ενδιαφέρονται για κάτι καινούριο ας βάλουν επιτέλους τις ιδέες μπροστά και ας δείξουν εμπιστοσύνη σε όσους μπορούν να ενσαρκώσουν με τις ιδέες και το παράδειγμά τους τις νέες κοινωνικές ανάγκες που θέλουν να υπηρετήσουν. Το να κληρονομείς μία παράδοση ιδεών για να βρεις μία άλλη αρχή έχει νόημα. Το να κληρονομείς ονόματα και μηχανισμούς που δεν έχουν κανένα κίνητρο να «γκρεμίσουν τα τείχη» στερείται νοήματος.