«Πρώτη φορά Αριστερά». Είναι κρίμα , και ίσως σε ένα βαθμό , και άδικο ένα σύνθημα που θα έπρεπε να κινητοποιεί μόνο θετικά συναισθήματα στο συλλογικό υποσυνειδήτο των ανθρώπων που εκφράζονται από αυτό που χαρακτηρίζουμε ως  κεντροαριστερά , να φοβίζει και να δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς και σφοδρές αντιδράσεις.

Δεν φταίει όμως το σύνθημα αλλά αυτοί που το εκφράζουν. Πιο συγκεκριμένα. Ο τρόπος με τον όποιο το εκφράζουν και το περιεχόμενο που δίνουν στο σύνθημα αυτό.

Η αξιωματική αντιπολίτευση είναι από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα πολιτικού σχηματισμού που μιλάει αριστερά και πράττει συντηρητικά. Είναι ίσως το μόνο ‘’ριζοσπαστικό’’ κόμμα της Ευρώπης που στον πυρήνα του προγράμματος του δεν έχει την ριζοσπαστική αλλαγή των χρόνιων παθογενειών που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία αλλά την επαναφορά ενός απαρχαιωμένου, συντηρητικού και βαθιά συστημικού μοντέλου διακυβέρνησης  που σε πού μεγάλο βαθμό οδήγησε την πατρίδα μας σε αυτήν την τόσο βαθιά πολιτισμική και κοινωνική κρίση.

Ο Αλέξης  Τσίπρας, έχοντας απέναντι του μια από τις πιο αρτιοσκληρωτικές  και συντηρητικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης , θα μπορούσε να μην υπέκυπτε στις σειρήνες του λαικισμού και της  εύκολης παροχολογίας αλλά να δημιουργούσε τον δικό σύγχρονο , αριστερό ,  ‘τρίτο δρόμο’’. Έναν τρίτο δρόμο που δεν θα χαίδευε τα αυτιά των συνδικαλιστών , ούτε θα θώπευε τις ανασφάλειες του κατεστημένου που ταλανίζει τον δημόσιο βίο μας επί δεκαετίες  αλλά θα δημιουργούσε τις προυποθέσεις εκείνες για μια πλήρη  και εκ βάθρων ανατροπή των κατεστημένων που καταδυναστεύουν την κοινωνία και στραγγαλίζουν την δημιουργικότητα του μέσου Έλληνα.

Αυτή όμως η ανατροπή εκτός από ειλικρινή πίστη στην ουσία του ριζοσπαστισμού απαιτεί να έχεις κόψει κάθε σχέση με τις κομματικές επιτηρίδες. Και αυτό είναι το δύσκολο. Όχι γιατί δεν γίνεται. Αλλά γιατί πρέπει να τα βάλεις με αυτό που εσύ είσαι και εκφράζεις.