Ήταν σαν πέρσι. Όταν το προδιαγεγραμμένο αναπάντεχο, ο χαμός του Νίκου Θέμελη, μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε οδυνηρά την ανεκτίμητη αξία του. Πέρασε ένας χρόνος, δύσκολος κι επώδυνος για τον τόπο μας, μια περίοδος γκρίζα κι άχαρη – πως θα τη βίωνε άραγε ο Θέμελης;

Χτες βράδυ βρέθηκε μαζί μας νοερά, στα σκαλάκια της Θολοσκέπαστης στη Χώρα της Άνδρου, στο νησί που είχε επιλέξει μαζί με τη Μαριάννα για τις φυγές τους. Ταξίδεψε μαζί μας σε μια τρυφερή εκδήλωση που οργάνωσε ο Δήμος της Άνδρου στη μνήμη του. Εκεί όπου ο Κώστας Σημίτης έδωσε το βραβείο ιστορικού μυθιστορήματος του περιοδικού Διαβάζω στην Αλεξάνδρα Δεληγιωργη, όπου διακεκριμένοι – γηγενείς ή μη Ανδριωτες – απένειμαν επαίνους σε μαθητές για τις λογοτεχνικές τους απόπειρες και όπου ο Νότης Μαυρουδής με τους συνεργάτες του φούντωσαν τον γλυκό πόνο της νοσταλγίας.

Εκεί, όπου η δημιουργικότητα του Θέμελη τιμήθηκε ταιριαστά με τη δημιουργικότητα των κοριτσιών του δημοτικού. Εκεί, όπου με τον ήχο του κύματος που έσκαγε στα βράχια στο Παραπόρτι, την κιθάρα του Μαυρουδη και τα τρυφερά στιχάκια των παιδιών της Άνδρου, αναπολήσαμε γλυκά τον Θέμελη – την κοφτερή σκέψη του, τη σπίθα της ζεστής ματιάς του και το ανοιχτόκαρδο, γενναιόδωρο χαμόγελο του.