Δεν έχω καμία διάθεση να υπερασπιστώ τον πρώην Πρωθυπουργό και Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως, πιστεύω ότι φέρει βαρύτατες ευθύνες για τη σημερινή μας κατάσταση, διότι την κρίσιμη στιγμή αρνήθηκε να πει την αλήθεια της ουσιαστικής χρεοκοπίας στον ελληνικό λαό και διότι υπήρξε για πολλά χρόνια πρωτοκλασάτος Υπουργός προηγούμενων –υπεύθυνων για τη χρεοκοπία- κυβερνήσεων. Στόχος μου είναι να θέσω έναν προβληματισμό γύρω από την πολιτική του παρουσία, με αφορμή τις πρόσφατες, συχνές του παρεμβάσεις.
Το Γιώργο Παπανδρέου, διαδέχτηκε στην ουσία ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος το 2012 εκλέχθηκε Πρωθυπουργός έχοντας χτίσει σε μία αντιμνημονιακή και αναπτυξιακή (προφανώς αντιπαπανδρεϊκή) ρητορική. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος τον διαδέχτηκε επίσης, στην προεδρεία του ΠΑΣΟΚ όμως, έχοντας επενδύσει στην καταβαράθρωση του κόμματος από την εφαρμογή των μνημονίων. Σήμερα, οι δύο εταίροι, αφού μεθόδευσαν την απομάκρυνση της ΔΗΜΑΡ από την τρικομματική κυβέρνηση, συνεχίζουν την οικονομική πολιτική της χώρας από εκεί που την άφησε η κυβέρνηση του 2009, έχοντας αναγάγει την αναδίπλωση σε κυρίαρχο πολιτικό δόγμα. Δύο μήνες πριν από τις Ευρωεκλογές, αγωνιούν να προπαγανδίσουν την επιτυχία αυτής της πολιτικής, χρησιμοποιώντας το πρωτογενές πλεόνασμα.
Την ίδια ώρα που τα κυρίαρχα Μέσα παρουσιάζουν τους δύο ως επιτυχημένους, στα μαλακά πέφτουν άλλοι δύο πρώην Πρωθυπουργοί: Ο Κ. Καραμανλής και ο Κ. Σημίτης. Ο πρώτος, αφού διπλασίασε το δημόσιο χρέος και εκτόξευσε το έλλειμμα στα ουράνια, εμφανίζεται ως ο παραλίγο «μάρτυρας» του αγώνα του στην αρένα του ανταγωνισμού της ενέργειας. Ένα υποτιθέμενο σχέδιο δολοφονίας συνεχίζει να αξιοποιείται ως η καλύτερη ιστορία για να λησμονηθεί μία καταστροφική πενταετία. Από την άλλη, ο Κ. Σημίτης φαίνεται να διεκδικεί το μονοπώλιο του ρεαλισμού και του εκσυγχρονιστικού πνεύματος. Βέβαια, κουβέντα δε γίνεται για την οχταετία των σκανδάλων, όταν κυριαρχούσε η διαφθορά, φορώντας της προβιά του εκσυγχρονισμού. Ποιος μένει λοιπόν; Ο Γ. Παπανδρέου, είτε σε δελτία ειδήσεων, είτε σε εθνικιστικά ιστολόγια, είναι κάτι ανάμεσα στον μοναδικό υπεύθυνο της κρίσης και σε εντολοδόχο του ψεκαστή.
Κατά την άποψή μου είναι δικαιολογημένες οι συχνές του παρεμβάσεις για τα ζητήματα της επικαιρότητας αλλά και η προσπάθειά του να παίξει ρόλο στις διαδικασίες που τρέχουν στο χώρο της κεντροαριστεράς. Αν η εφαρμοζόμενη πολιτική πέτυχε, όπως ισχυρίζονται οι κυβερνητικοί, ο Παπανδρέου δικαιούται και με παραπάνω το μερίδιο του στην επιτυχία (Υπόθεση). Γιατί να μη το διεκδικήσει, με δεδομένο ότι αυτός εισήγαγε την πολιτική λιτότητας και πέρασε τα περισσότερα μέτρα που επιτρέπουν σήμερα στον κύριο Σαμαρά να πουλάει πρωτογενές πλεόνασμα;
Υ.Γ. Το προβληματισμό τον θέτω για να δείξω πώς οι κυρίαρχοι κάθε εποχής φτιάχνουν σωτήρες, που μετά γίνονται επικίνδυνοί και το αντίστροφο.