Τα προχθεσινά γεγονότα του Ζαππείου ήρθαν με τον πιο οδυνηρό και απόλυτο τρόπο να επιβεβαιώσουν μια κατάσταση λίγο -πολύ γνωστή. Το σκηνικό και οι πρωταγωνιστές γνώριμοι από παλιά. Ένας πρώην, με μόνη περγαμηνή το όνομα, αρχομανής , φιλόδοξος, μωρός. Ακολουθούμενος από αυλικούς - κηπουρούς ανίκανους, έτοιμους για μάχη μέχρις εσχάτων για συντήρηση προνομίων και εξουσίας, που μόνος αυτός τους διασφαλίζει. Ένας νυν, ευφυής, ικανός που όμως η εμμονή του στο «όλον ΠΑΣΟΚ», δεν του επιτρέπει να ολοκληρώσει βήματα φυγής προς τα εμπρός, με ατυχή επιλογή τη συμμετοχή του σε αυτό το σκηνικό, ακροβατώντας σε τεντωμένο σκοινί επίπλαστης ενότητας. Και οι ύαινες.. Αυτοί που περιφέρονται, οσφρίζονται αίμα ( ενίοτε το προκαλούν ) και περιμένουν το πτώμα για να ορμήσουν. Ουσιαστικά ανίκανοι που επενδύουν στη σφαγή του άλλου. Γι΄αυτό και επικίνδυνοι.
Το σύνθημα δίνεται και πλήττεται η δημοκρατική ευαισθησία και αισθητική του μέσου πολίτη. Η επίθεση ξεκινά.. Μια επίθεση που δεν πλήττει μόνο το Π.Α.Σ.Ο.Κ. και τον Βενιζέλο, αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία με τα αντίθετα σε αυτήν μηνύματα που εκπέμπει. Υπάρχει μια τάση από τους οπαδούς του «όλον ΠΑΣΟΚ» να υποβαθμιστούν αυτά τα γεγονότα και να αντιμετωπιστούν σαν μεμονωμένα περιστατικά από λίγους ανεγκέφαλους. Μια τάση που ξεκινά από ρομαντική διάθεση , αλλά φτάνει να ασπάζεται την τακτική της στρουθοκαμήλου.
Τα γεγονότα του Ζαππείου όμως μπορούν να εξελιχθούν και λυτρωτικά για το χώρο στο βαθμό που θα ξεπεραστούν συμπλέγματα και θα επικρατήσει η θαρραλέα υπερβατική ματιά.
Η ομπρέλα που ονομάζεται Π.Α.Σ.Ο.Κ. και κάτω από αυτήν συσπειρώθηκαν τα πιο διαφορετικά ρεύματα και αντιλήψεις είναι πλέον διάτρητη. Έκανε τον κύκλο της και η κρίση έφερε στην επιφάνεια τα προβλήματα και τις αδυναμίες αυτής της «συμμαχίας», που στις σημερινές συνθήκες γίνεται ετερόκλητη και αδύναμη να δώσει προοπτική και ενιαίο λόγο. Σήμερα απαιτείται να ξαναϊδωθούν οι διαχωριστικές γραμμές και όρια. Ό,τι έδωσε τη μορφή Π.Α.Σ.Ο.Κ. της μεταπολίτευσης, δεν μπορεί να απαντήσει στην πρόκληση του σήμερα και ακόμη περισσότερο του μέλλοντος. Σαν φορέας δεν κατάφερε να διαμορφώσει κοινή αντίληψη και λόγο. Είναι φανερό ότι το «όλον ΠΑΣΟΚ», δεν υφίσταται. Ακολουθεί σαν κομμάτι της την κοινωνία και την ταυτότητά της. Μέσα υπάρχουν οι δυνάμεις που αναζητούν την εξέλιξη, την πορεία προς τα εμπρός, στον εκδημοκρατισμό και τον εκσυγχρονισμό της και άλλες που επιμένουν στη συντεχνιακή, πελατειακή, λαϊκίστικη, αναχρονιστική αντίληψη για την πορεία της.
Η νέα ομπρέλα λοιπόν, οφείλει να καλύπτει όλες τις πρώτες, βάζοντας φραγή στις δεύτερες από όποια αφετηρία και αν ξεκινούν. Κατά συνέπεια, ένα σχήμα ευρύτερο της «ελιάς». Δεν είναι ώρα για φιέστες, δεν κατακτάται έτσι η ενότητα. Η προχθεσινή εκδήλωση ήταν αποκαλυπτική και διέλυσε κάθε αυταπάτη. Η ενότητα κατακτάται με διάλογο και διαμόρφωση πολιτικών που να ανταποκρίνονται στο σήμερα. Η πολιτική της αρένας όπου ο όχλος ουρλιάζει παρακολουθώντας την πάλη -ποιων άραγε; Και ποιο το διακύβευμα ; - είναι αδιέξοδη. Οι υγιείς δυνάμεις του Π.Α.Σ.Ο.Κ. οφείλουν να μην επιτρέψουν σε αυτό να περιφέρεται με σαρκασμό και χλεύη στα χείλη των πάντων -και φευ- ιδιαίτερα αυτών που περισσότερο ωφελήθηκαν περισσότερο. Να απορριφθεί η προσπάθεια συντήρησης στη φορμόλη, οργανισμών σε αποσύνθεση. Χθες και όχι αύριο, έστω και την τελευταία στιγμή, πρέπει να ξεπεράσουν την ατολμία τους και να δώσουν τη μάχη για το καλύτερο ταξίδι. Για την ανασύσταση της Δημοκρατικής Παράταξης, χωρίς αποκλεισμούς, σε ισότιμη βάση.
Μια παράταξη που θα έχει τη δική της αυτοτελή οργάνωση, θα επεξεργαστεί τις πολιτικές της, ανοιχτή στον κάθε πολίτη, θα προχωρήσει στο ιδρυτικό της συνέδριο. Τώρα! Γιατί μετά θα είναι αργά.
Σε αυτήν τη μάχη θα είμαι κι εγώ εκεί.
Σημείωση: Ο Ελ Σιντ κέρδισε μάχες μόνο ζωντανός. Όσοι τον θέλουν νεκρό πάνω σε άλογο να νικά, να ξέρουν ότι απλά πρόκειται για μύθο