Η βαθιά θλίψη, ο πόνος και η οργή που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία από την σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών, θεωρούνται από κάποιους, αριστερά και δεξιά του πολιτικού φάσματος, ευκαιρία για την πολιτική εκμετάλλευση της δικαιολογημένα αντισυστημικής διάθεσης του κόσμου, που είναι διάχυτη αυτές τις μέρες.

Όλοι αυτοί, δεξιοί και αριστεροί, δηλώνουν ότι διαθέτουν έτοιμες και άμεσες λύσεις για την ικανοποίηση του παλλαϊκού αιτήματος, «να φτιάξουμε επιτέλους κράτος».

Όπως όμως πολύ σωστά γράφει στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, ο Καθηγητής Δ. Σωτηρόπουλος, «Τα κράτη είναι τεράστιοι οργανισμοί που ούτε αλλάζουν και μεταρρυθμίζονται από την μία μέρα στην άλλη, ούτε και ο εκσυγχρονισμός τους μπορεί να είναι ποτέ ενιαίος σε όλη την κλίμακά τους. Ακόμη και σε πολύ προηγμένα κράτη του δυτικού κόσμου, θα συναντήσει κανείς τμήματά τους που λειτουργούν υποδειγματικά, με όρους μέλλοντος, και άλλα που έχουν μείνει πίσω στον χρόνο και τα χαρακτηρίζει η εγκατάλειψη.»

Περάσαμε από το με «ένα νόμο και ένα άρθρο» στο «έχουμε τις λύσεις, φέρτε μας τα προβλήματα» !

Κάποιοι κονδυλοφόροι έπιασαν πάλι δουλειά, διαλαλώντας ότι επήλθε, επιτέλους, το πολυπόθητο (γι’ αυτούς) ρήγμα ανάμεσα στον Πρωθυπουργό και την κοινωνία. Το ότι το έχουν εξαγγείλει πολλές φορές μέχρι τώρα, δεν φαίνεται να τους πτοεί. Τώρα είναι σίγουροι!

Ψάχνεις να δεις την πολιτική προοπτική που προτείνουν, αλλά δεν την βρίσκεις. Όμως αυτή είναι ευκρινής: με τις εκλογές της απλής αναλογικής να προκύψει κυριολεκτικά μπάχαλο και στη συνέχεια να επιβληθούν οι ανομολόγητες λύσεις με ασταθή και πολιτικά ανομοιογενή κυβερνητικά σχήματα, απολύτως εξαρτημένα από την ολιγαρχία, ανίκανα να κάνουν το παραμικρό από αυτά που έχει αληθινά ανάγκη η χώρα.

Οι εκλογές που θα γίνουν, θα μας φέρουν για μία ακόμα φορά αντιμέτωπους με αδυσώπητα και ταυτόχρονα υπαρξιακά διλήμματα για το αύριο της χώρας.

Ελπίζω να μην χρειαστεί, εκ των υστέρων, να ξαναπούμε τον πικρό στίχο του Θεσσαλονικιού ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου, «σε πήρα να με επισκευάσεις κι εσύ με ξεχαρβάλωσες».

Από ανάρτηση στο Facebook