στο λατρευτό μου, κορυφαίο ποιητή Θανάση Γεωργιάδη (1944-2022)
Δεν έχω τι άλλο να προσφέρω, εκτός από την αγάπη μου, στη μνήμη τού μείζονα ποιητή μας Θανάση Γεωργιάδη, που μόλις χάσαμε. Για αυτό θα αδράξω αντλώντας από την κοινή μοίρα μας ως αποπαιδιών τής Μεγάλης Ιδέας. Θα συγχρονίσω τον αναχρονισμό τον οποίο εδώ και δεκαετίες βιώνουμε επιχειρώντας με ιστορικά μοτίβα να διαφωτίσω την πλάνη τής δήθεν αμυντικής Ελλάδας έναντι του (όπως θέλουμε να τον αποκαλούμε) Νεοοθωμανισμού. Γνωρίζω ότι ο Θανάσης βαριόταν την πολιτικολογία, όμως ενθουσιαζόταν με την πραγμάτευση της μνήμης, ακόμη και διερχόμενης ή διαπλέουσας τις Συμπληγάδες τής, με κεφαλαίο αρκτικής, Ιστορίας. Ελπίζω να μην τον στενοχωρώ τώρα ως ξανάσμιξε με τη λατρευτή του στο παραδείσιο επέκεινα.
Το καλοκαίρι εκτενώς συνδυάσαμε τη δυσεκατονταετία τού 22 με τα μεγαθέματα της Μεγάλης Ιδέας και του οριενταλισμού. Επανερχόμαστε τώρα υπενθυμίζοντας την αντινεοτερική και διαρκή παρουσία τής πρώτης, από το τέλος τής Ελληνικής Επανάστασης, ως πνευματικού και πολιτικού οχήματος ανάσχεσης της απελευθερωτικής και έλλογης ορμής που αποτέλεσε τη θεμέλια αφετηρία τού ελληνικού κράτους. Φοβέρες, παραλογισμοί, αίματα συνόδεψαν το αποτύπωμα της Μεγάλης Ιδέας έως την ήττα τού 22. Αναρωτηθήκαμε εντούτοις αν η ήττα αυτή υπήρξε και ολοκληρωτική για τον ελληνικό μεγαλοϊδεατισμό. Η απάντησή μας και τότε και εν προκειμένω επί της παρούσης: αρνητική. Εξάλλου, το Κυπριακό που ακόμη χαίνει συνιστά ευθεία προέκταση ακριβώς του δεσποτικού εγχώριου μεγαλοϊδεατισμού.
Σήμερα πλέον οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως έχουμε οπωσδήποτε από καιρού διαβεί σε μια εκ νέου ενεργοποίηση του αρνητικού εν λόγω ιδιωματισμού μας. Αλλάξαμε απλώς τις λέξεις. Αντί για την Ελλάδα των αλύτρωτων αδελφών, η Μεγάλη Ιδέα μετουσιώνεται στη διεκδίκηση της υπερπελάγιας Ελλάδας (της πέραν του Αιγαίου) και του προβαλλόμενου ως ιδιωτικού/αποκλειστικού μας υποθαλάσσιου πλούτου. Και αν η «Ελλάς Κύπρος Ένωσις» αποτελεί αλήστου παρελθόν (αφού κανείς φαίνεται να εκτιμά, να αναγνωρίζει πως η ευρωπαϊκή ένταξη της Κύπρου απαρτίωσε ωφέλιμα —καταχρηστικά ωστόσο ελλείψει επανένωσης της νήσου— το σχετικό κύκλο τών γεγονότων), παρενδυθήκαμε την ανανέωση του ημέτερου φαντασιασμού: Ελλάς Κύπρος τής ενιαίας, αλληλοσυνορεύουσας ΑΟΖ!
Ήλθαμε ωσαύτως να παρουσιάσουμε εαυτούς αμυνόμενους υπέρ δικαίων αποδίδοντας τη μεγαλόστομη κατηγορία τού «νεοοθωμανισμού» στους έτερους και αδελφούς αναχρονιστές φίλεχθρους Τούρκους. Οι τελευταίοι ανταποκρίθηκαν αγαστώς μεταμορφώνοντας τη ρητορεία τών γκρίζων ζωνών (πάλαι ποτέ άμυνα στον απεργασθέντα βράχων και νησίδων εποικισμό τού εκλιπόντος Αρσένη) σε φληνάφημα περί Γαλάζιας Πατρίδας. Ανερυθρίαστα σπεύσαμε ενεργοποιώντας ως από παλιά τα επαμφοτερίζοντα ανακλαστικά τού οριενταλισμού ανά τας Ευρώπας. Και κλαψουρίζουμε και κορδωνόμαστε και πολιτευόμαστε πια με την ανακαινισμένη σκευή τών οιονεί εθνικών μας δικαίων (αν όχι του αείφωτου πεπρωμένου τής —που δεν πεθαίνει— Ελλάδος).
Πολλά ήδη τα θύματα της σκιερής μας καμπής: από τους αδικοχαμένους των Ιμίων έως τους μάρτυρες πρόσφυγες (το δράμα των οποίων εργαλειοποιούν δυτικοπελαγίτες και ανατολικοπελαγίτες), τα δημόσια οικονομικά, τη λογική, την άπιαστη λυτρωτική Χάγη και το περιβάλλον. Τίμημα προοικονομία τής αδυναμίας μας να συλλογιστούμε ωφέλιμα, κουσούρι που ευχόμαστε να υποχωρήσει ενόψει των πραγματικών και επιτακτικών αναγκών όσων επιβάλλει η νέα κρισιμότατη στροφή, η επαχθέστατη του Οριενταλισμού, η οποία δεν είναι άλλη από τη σύγκρουση της δημοκρατίας με την ιταμή Ρωσία. Τον αγώνα αυτόν πρέπει να νικήσουμε όλοι/ες οι δημοκράτες/ισσες. Εν προκειμένω χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε τόσο τη λογική όσο τη σύμμαχο Τουρκία. Επίσης επειγόμαστε εγχωρίως για μια κυβέρνηση της ουκρανικής ανάγκης, όχι εκείνο το δύστυχα προετοιμαζόμενο ανάστροφο και γκροτέσκο νέο 114, που ορισμένοι παραλόγως οραματίζονται και άλλοι σε αυτό σύρονται εκούσια ή μη υπό την καταβύθιση των σκανδαλωδών παρακολουθήσεων.