Εφόσον ο πρώην Πανεπιστημιακός και ενεργός ιστορικός κ.Λιάκος είπε δημοσίως όσα είπε για την Μόρια , μπορεί ο καθένας να τον κρίνει ομοίως δημοσίως για την γνώμη του και να ιχνηλατήσει αυτή του την άποψη και πέραν του προσωπικού , στα μονοπάτια του πολιτικού φορέα που τον στεγάζει.
Την πληρωμένη απάντηση στον ίδιο την έδωσε ο ΥΠ.ΠΡΟ.ΠΟ.- άλλωστε τον εγκαλούσε ονομαστικά ο καθηγητής χωρίς το πρόθεμα κύριος , που η αστική συνήθεια επιβάλλει σε όλους μας - , όπως του την είχε δώσει και πριν δύο ή τρία χρόνια και σοβαρότατη ελληνίδα πολιτικός , που την είχε ανακατέψει ο ιστορικός σε κάποιες μικρολίστες USB έχοντας ως μόνον επιχείρημα την συνωνυμία. Κι όταν η συνωνυμία αποδείχθηκε εμπράκτως πως είναι συνωνυμία , δεν είπε μήτε μια αστική συγγνώμη από αυτές , που συνηθίζουν οι μετρίως ευγενείς άνθρωποι του περιγύρου μας. Ας είναι.
Ο καθηγητής υπήρξε κατά το παρελθόν Σημιτικότερος του Κώστα Σημίτη , προήδρευσε του ΟΠΕΚ κι όταν το ΠΑΣΟΚ έδυε οργανωτικά έφτιαξε δυάδα αναχρονισμού κατά του Ν.Διαμαντοπούλου μαζί με τον κοινωνιολόγο – όμως ευπρεπή και ζυγισμένο – Κ.Τσουκαλά. Η αντεπανάσταση της μαϊμού επανάστασης του εισοδισμού του κ.Λιάκου μόλις είχε ξεκινήσει , όπως παλιότερα συνηθίζονταν στα γκρουπούσχουλα των τροτσκιστών . Άλλωστε στην νιότη του εκεί κατέτασσε τον εαυτό του. Μεμονωμένα ο καθηγητής έκανε με προσωπική επιτυχία , αναμφίβολο δείγμα ικανότητος οδήγησης και ευελιξίας , αυτό που απέτυχαν οι εισοδιστές τροσκιστές του Λιβιεράτου στο πρώιμο ΠΑΣΟΚ , η σέχτα ΞΕΚΙΝΗΜΑ πάλι στο ΠΑΣΟΚ και που δεν καταδέχτηκε ποτέ του να σκεφτεί ο ευγενής Μ.Ράπτης ή Πάμπλο , γραμματέας των τροτσκιστών ανά τον κόσμο μα γνήσια αστός ως προς τα λεγόμενα και τις πράξεις του , κοσμοπολίτης και ευγενέστατος ως τον θάνατό του.
Η εμμονή του καθηγητή με τους πρόσφυγες ή / και τους λογής μετανάστες , κανονικούς ή παράτυπους , είναι κοινοποιημένη από τον ίδιο εδώ και καιρό. Είναι ο ίδιος που προέτρεπε να μπαίνουν , νόμιμα ή όχι – δεν τον ένοιαζε , κατά το δυνατόν περισσότεροι καθώς αφελώς διέδιδε πως και το δημογραφικό θα λύσουν και την οικονομία θα σώσουν , μάλιστα από θέση ισχύος. Μετά καθιερώθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ , όπου ασμένως εντάχθηκε και σήμερα είναι μέλος της ηγετικής ομάδας , ως ο πιο ακραίος στα ζητήματα της έλευσης ανθρώπων απόλα τα μέρη της οικουμένης , με προτίμηση γεωγραφική την Ασία και την Αφρική. Μπορεί να μην καταδικάστηκαν κομματικά οι απόψεις του , πάντως ήταν σε εμφανή αποστασιοποίηση από πιο νηφάλιες τοποθετήσεις και του ίδιου του Αρχηγού του. Διεκδικεί μέχρις εσχάτων τον αντίστοιχο ακραίο ρόλο της πτέρυγας Πάνου Λάμπρου για τους δολοφόνους , που επιεικώς αποκαλούνται τρομοκράτες με πρόσχημα τα δικαιώματα των φυλακισμένων. Φαίνεται πως ο εισοδισμός είναι μια παραμένουσα παιδική ασθένεια του κ.Λιάκου , που απαξιώνει λεκτικά όσους είναι ανάποδα στην κρίση του , εκτός κι αν δεν πρόκειται περί πολιτικής νόσου μα περί κοινωνικής και πολιτικής διοδεύσεως κατά το εκάστοτε προσωπικό δοκούν.
Όπως κι αν έχει όμως , δεν παράγει καλύτερο αποτέλεσμα απόσο η νοσοκόμα με τον ιό , που διαδηλώνει κατά της μάσκας κι ας έχει νοητικώς υψηλότερη μόρφωση ο πανεπιστημιακός. Όμως σ αυτά δεν μετράει η εγκύκλια μόρφωση , όταν περιβάλλεται αστόχαστα από το χάος της ανωριμότητας. Και βέβαια ο καθηγητής , ευφυώς , εντάσσει την αφγανικού τύπου πυρομανία του , την σαδιστική εκδοχή συμπεριφορών του ανθρώπινου όντος που έψαχνε και ο παλαιός Σ.Φρόιντ , στην ηλικία που πλέον δεν έχει. Λέει : αν ήμουν 17 χρόνων θα έβαζα φωτιά όπως ο τάδε τώρα , για τους ίδιους λόγους , μπλαμπλά. Όπότε μη με θεωρείτε επικίνδυνο – θα μπορούσε να συμπληρώσει – γιατί πέρασαν τα χρόνια και δεν μπορώ , ωστόσο αυτό είναι που θα ήθελα. Όμορφες κουβέντες , παστρικές από τακτοποιημένους ανθρώπους της περιοδολόγησης των πανεπιστημιακών και πολιτικών τους διαδρομών στους προθαλάμους περισσότερων της μιάς κυβερνητικών εξουσιών.
Η αντιφατικότητα και η προφανής εμμονική διαλεκτική του καθηγητή , υπερβαίνει όμως πολύ το ίδιο και είναι δείγμα δωρεάν ενός από τα αρκετά ενσταντανέ του αδιέξοδου και ατελέσφορου τωρινού ΣΥΡΙΖΑ , που παρά τα σημάδια κόπωσης της κυβέρνησης , υπολείπεται από 17 έως 21 μονάδες από αυτήν. Ο ιστορικός δείχνει εμμέσως με ανάγλυφο τρόπο την συνεχιζόμενη απουσία συνοχής του λόγου του κόμματός του και την αποκλίνουσα διαδρομή του στην αναζήτηση ρεαλισμού και ένταξής του στα μεσαία στρώματα. Γιατί ποιο νουνεχές μεσαίο στρώμα , έστω κατά πλειοψηφία , θα μπορούσε να συμφωνήσει με Νερώνειες πυρομανίες για ν΄αλλάξουν τα πράγματα , με οργίλες προτροπές – γιατί και αυτό υπάρχει , με ουσιαστική συγκατάνευση στην διασπορά της πανδημίας , που θα πλήξει το ίδιο όλους ακόμα κι αυτούς που υποστηρίζει από την ασφάλεια του όρους Αιγάλεω ο κ.Λιάκος;
Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ο ΣΥΡΙΖΑ όσες επιτυχίες ή αποτυχίες κι αν έχουν οι αντίπαλοι του εξελίσσεται σε μια πολτώδη γλοίωση μετεμψυχωμένων Ξέρξηδων έτοιμων να μαστιγώσουν το νερό για την εκτόνωσή τους.
Υπό αυτή την έννοια ο ακραίος , των πυρκαγιών στους καταυλισμούς , καθηγητής είναι η αντιπροσωπευτική πολυμορφική εικόνα της συλλογικής περσόνα ΣΥΡΙΖΑ –Πρ.Συμμαχία που εμμέσως αναδεικνύει και της ελλειμματικότητα στο πεδίο της θεσμικής μείζονος αντιπολιτεύσεως….