Όσοι τυχόν εκπλήσσονται με την αδυναμία που έχει ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο να ανακάμψει δημοσκοπικά αλλά ακόμα και να συγκρατήσει τις εκλογικές του δυνάμεις, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν πίσω στους μήνες που προηγήθηκαν των εκλογών του Γενάρη του 2015 που τον έφεραν στην εξουσία. Ήταν τότε που οι δημοσκόποι παρακολουθούσαν άναυδοι το κόμμα της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς» να αυξάνει τα ποσοστά του κάθε μήνα, κάθε βδομάδα, κάθε μέρα.

Το φαινόμενο αυτό δεν οφειλόταν στη συνέπεια της προγραμματικής αντιπολιτευτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ούτε και ήταν αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Ο θυμός, η απόγνωση και η αγανάκτηση των Ευρωπαίων πολιτών από την ένταση και τις συνέπειες της κρίσης ανέδειξαν στο πολιτικό στερέωμα ακροδεξιές και λαϊκιστικές δυνάμεις που εκπροσωπούσαν δήθεν την αντισυστημική όψη της πολιτικής. Η Χρυσή Αυγή ήταν ένα από τα νεοναζιστικά μορφώματα που απείλησαν ανοιχτά τους δημοκρατικούς θεσμούς, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και οι Ποδέμος στην Ισπανία ή «τα 5 αστέρια» στην Ιταλία, επωφελήθηκαν από το αντιμνημονιακό μένος για να κατακτήσουν τα κυβερνητικά αξιώματα.

Η έκρηξη του λαϊκισμού στην Ελλάδα, οδήγησε στην αλλοπρόσαλλη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η ιδεολογική εικόνα της Αριστεράς θόλωσε ακόμα περισσότερο, ιδιαίτερα μετά την άτακτη υποχώρηση από τη βασική προεκλογική δέσμευση Τσίπρα και την υπογραφή νέου μνημονίου. Αντίθετα, η ανάγκη διασφάλισης της παραμονής στην εξουσία, πέραν της διατήρησης της συμμαχίας με την Ακροδεξιά, επέβαλλε και συνεχείς ιδεολογικές μεταμφιέσεις με τον αριστερό, τον σοσιαλδημοκρατικό ή και τον κεντρώο ακόμα μανδύα που εναλλάσσονταν διαδοχικά.

 Διαβάστε τη συνέχεια στο liberal.gr