Το να ζει ταυτόχρονα δυο πολιτικές ζωές ένας  ΠΘ είναι σύνηθες χαρακτηριστικό για εκείνους τους πολιτικούς που δεν είναι ταυτόχρονα ιδρυτές των κομμάτων τους. Επιπλέον αναφέρομαι – πλην του τωρινού ΠΘ – και στους άλλους ηγέτες που διακρίθηκαν όπως και ο Κ. Μητσοτάκης στο πεδίο της βούλησης και της πρόθεσής τους για ρήξεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες , είτε σε  εθνικές διακυβεύσεις είτε σε συγκρούσεις με χρόνιες καθηλώσεις που επανόρισαν αλλιώτικα το πολιτικό πεδίο όπως αυτό υπήρχε. Τέτοιους θεωρώ όλους τους προϋπάρξαντες ΠΘ εξαιρώντας τους ιδρυτές για προφανείς συμβολικούς λόγους  και βεβαίως παραλείποντας τους κατά την γνώμη μου αμελείς Κ. Καραμανλή και Α. Τσίπρα.

Ποιες όμως είναι οι δυο ζωές του Κ. Μητσοτάκη; Η μία που προφανώς είναι και της προτιμήσεώς του είναι αυτή του βολονταριστή πολιτικού που επιχειρεί  να ηγείται ως επικεφαλής μια άτυπης ημιπροεδρικής δημοκρατίας με όχημα την δράση του επιτελικού κράτους. Η άλλη είναι αυτή του εκφραστή μιας αντίληψης εντός του κόμματός του οποίου ηγείται. Η δεύτερη συχνά εμποδίζει την πρώτη, καθώς τα διαλαμβανόμενα της κάθε μιας σπανίως ταυτίζονται. Και κακά τα ψέματα στις πλειοψηφίες των κομματικών στρατών κυριαρχεί η εγχάραξη συνήθως πολιτικών που διαχειρίζονται οριακά την κοινή γνώμη δηλαδή συχνά τον συνειδητό ή ασύνειδο λαϊκισμό, που είναι κατανεμημένος οριζοντίως στα κόμματα.

Αναμφίβολα ο ΠΘ έχει μείζονες επιτυχίες στις δύο κρίσεις του χειμώνα και της άνοιξης κι εδώ η συντονισμένη ικανότητα του επιτελικού κράτους υπήρξε και αποτελεσματική και εθνωφελής. Όμως οποιοσδήποτε κυβερνήτης κάπως έτσι θα δρούσε αφού επρόκειτο για πανθομολογουμένως  συγκεντρωμένες διακυβεύσεις, για την εθνική κυριαρχία και την δημόσια υγεία. Ένα ακραίο παράδειγμα – αντιπαράδειγμα από το παρελθόν είναι η στάση του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος αντιμετώπισε υποδειγματικά τους Ιταλούς έχοντας ένα εξαιρετικό στράτευμα παρά τους διχασμούς. Όμως ο Μεταξάς δεν έπαψε ποτέ να είναι ο χαρακτηριστικότερος δικτάτορας του ελληνικού 20ου αιώνα. Η περίοδος επίσης της απόκρουσης του Σισμίκ από τον Παπανδρέου δεν είχε στο μανίκι της και την παραμικρή αλλαγή στο παρασιτικό στάτους της κοινωνίας, ακόμα κι αν επιχειρήθηκαν εκείνη την περίοδο μεταρρυθμίσεις ήπιου χαρακτήρα.

Η αναγκαστικά διπλή ζωή του Μητσοτάκη τώρα τον αναγκάζει, όπως τον Κ. Σημίτη πιο πολύ μα και τους Γ. Παπανδρέου  και Α. Σαμαρά - μαζί με  τον Ευ. Βενιζέλο ο τελευταίος – να προωθεί  μεταρρυθμίσεις …τόσο όσο. Ο Κ. Σημίτης συγκρούστηκε άγρια στην τελική φάση του Ασφαλιστικού και οπισθοχώρησε έχοντας φυσικά και την διελκυστίνδα των τελευταίων ρυθμίσεων του Ευρώ ως άλλοθι.  Όμως η ρήξη επιχειρήθηκε και οι αρχηγέτες της ρήξεως ηττήθηκαν στην μάχη. Ο τωρινός ΠΘ παρά την βούλησή του και τις αντιλήψεις του είναι αναγκασμένος να συμβιβάζεται, οπότε γεννιέται η απορία του έως που κάνει τις απαραίτητες εκπτώσεις. Υπό αυτή την έννοια ουδέποτε αντελήφθην την χρησιμότητα του εργατικού Βρούτση σ?ένα κορυφαίο Υπουργείο που θα διαμόρφωνε την εξαγγελθείσα ασφαλιστική πολιτική των τριών πυλώνων με την οποία ο υπουργός δεν είχε και την καλύτερη σχέση ιδεολογικά. Άλλωστε η βαθειά αιτία της απομάκρυνσης Μηταράκη, ήταν η διαφωνία των δύο για το ισχύον Ασφαλιστικό που ήδη εκμετρά το ζειν του. Και αντίστοιχα ο νέος Υφυπουργός Π. Τσακόγλου έμπειρος των αναζητήσεων στα ασφαλιστικά συστήματα οφείλει να πείσει τον προϊστάμενό του για τις απόψεις του, που είναι και απόψεις του ΠΘ ο οποίος αναγκάζεται να βγάλει στην επίθεση τον Αλέξη Πατέλη αντ? αυτού.

Στην Παιδεία πάλι, αντί να ακολουθηθεί το μοντέλο της Άννας Διαμαντοπούλου ως προς την αντιμετώπιση των ζητημάτων, ένας ολιστικός πλαισιακός τρόπος με επιτυχία εκ του αποτελέσματος διαλέχτηκαν αποσπασματικές προσεγγίσεις με γαρνιτούρα την κοινή αποδοχή περί του Ασύλου, που έμοιαζε περίπου αυτονόητο έτσι κι αλλιώς. Φυσικά και η ρύθμιση για την Ιδιωτική Παιδεία. Έκτοτε δεν είδαμε καμμιά στοχευμένη αποτροπή του Ν. Γαβρόγλου ενόλω, εκτός από την κατάργηση λίγων τμημάτων, καμμιά αποφασιστική κίνηση που να δείχνει την οργανωμένη επαναφορά του προηγούμενου νόμου . Σε δεύτερη ανάγνωση η βάση του 10 δεν είναι καθ΄εαυτήν  πρόβλημα παρά μόνον εξαιτίας του πληθωρισμού των εξευτελιστικών βάσεων στα συρρεύσαντα πανεπιστημιακά τμήματα πρώην ΤΕΙ. Άλλο να έχεις πέντε πχ. χαμηλές βάσεις κι άλλο διακόσιες πέντε. Το πρώτο χειρουργείται, το δεύτερο είναι γάγγραινα, που επιχειρήθηκε δειλά να εξομαλυνθεί με οριακές παρεμβάσεις τύπου θεραπείας της αορτής με depon.

Ο καιρός όπου να ναι θα μετράει αντίστροφα με τις νέες υγειονομικές αβεβαιότητες ως πρόσθετα εμπόδια. Ο πλουσιοπάροχος χρόνος χάριτος θα φθίνει και η ανασφάλεια θα μεγαλώνει καθώς η παρούσα κυβέρνηση κρίνεται του λοιπού καθ? εαυτήν κι όχι απλώς και μόνο συγκριτικά με την δύσκολη περασμένη πενταετία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Ο ΠΘ οφείλει να επιβληθεί επιθετικά και όχι ισορροπιστικά στο πεδίο ας πούμε πέντε καθοριστικών μεταρρυθμίσεων πολιτικού κόστους. Οι στιγμές δόξας και κλέους των επιτυχιών του Μαρτίου κρατούνται μεν είναι παρελθόν δε . Άλλωστε επιβεβαιώνονται οι κρισιμότητες από την επανεμφάνιση των δύο ζητημάτων του Μαρτίου με άλλη φορεσιά.

Οι προθέσεις, ο βολονταρισμός, η σιγουριά δεν αρκούν αν πρώτα ο γεωδαίτης δεν αποτυπώσει το έδαφος συστηματικά και δεν φτιάξει χάρτες με τα ψηλά, τα χαμηλά και τους εδαφικούς τοπογραφικούς αυχένες. Και μάλιστα ενόσω ο κόσμος πιά θα γίνεται πιο φειδωλός στο μπράβο. Κατά την γνώμη μου ο βολονταρισμός του Μητσοτάκη θα εύρισκε δημιουργικότερη διέξοδο έχοντας προκηρύξει εκλογές την άλλη Κυριακή ή έστω κάνοντας βαρύ ανασχηματισμό. Τίποτα δεν συνέβη με αποτέλεσμα ούτε οι προδιαγραφές του επικαιροποιημένου ΕΣΥ να είναι γνωστές, ούτε η βασική φόρμα για τα ΑΕΙ ενόλω να υπάρχει, ούτε η αναζήτηση άλλων εναλλακτικών στην βιομηχανία ή στην γεωργία και τις Υπηρεσίες να ιχνηλατείται μετά την οριστική κόπωση του Τουρισμού – μαύρου εν πολλοίς – και την χειριστική ακινησία της σχολής Κ. Καραμανλή στις δημόσιες επενδύσεις  και στην μεταρρυθμιστική βελτίωση του συστήματος των ΜΜΜ. Είναι άλλωστε η ίδια η ουσία των προηγουμένων η επιτομή των λόγων παραιτήσεως του κ. Μ. Δερμιτζάκη από τη θέση του επικεφαλής για την έρευνα και την καινοτομία.

Δεν μπορείς να φοβάσαι την κοινοβουλευτική πτώση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ή το γκρέμισμα του Κ. Σημίτη μέσα από την επιχείρηση του Ασφαλιστικού.

Ο Μητσοτάκης έχει την ευκαιρία να γραφεί με χοντρά γράμματα αποδοχής κι όχι ως ένας επίκαιρος Κερένσκι. Γι? αυτό εκλέχτηκε, από αυτόν εξαρτάται αν θα επιλέξει την ζωή που του ταιριάζει, αλλιώτικα θα μείνει στην ομηρεία της δεύτερης ζωής του,  η οποία ούτε του ταιριάζει μα ούτε και της ταιριάζει .