Ήθελα να γράψω για την πολιτική τρομοκρατία, την οιονεί ειρηνική αξιοποίηση των κοινοβουλευτικών θεσμών από τους εθνολαϊκιστές αντιδημοκράτες μισάνθρωπους αριστεράς και δεξιάς. Τον όρο θα υπερασπιστώ προσεχώς. Άλλη η τρέχουσα επικαιρότητα.
Ορισμένοι πανηγύρισαν την άνοδο των σοσιαλιστών στην Ισπανία. Μεταξύ τους ο Έλληνας πρωθυπουργός, ο άλλοτε εμπνεόμενος από τους Ποδέμος. Στο όνομα του ευρωπαϊσμού όσοι διαλύουν την Ευρώπη ομονοούν ασχέτως ιστορικότητας και πανευρωπαϊκών πολιτικών εντάξεων. Θα έπρεπε να θυμηθούμε τον Πουλαντζά, την υπόδειξη των συναφειών μεταξύ της πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης μεταξύ των τριών του Νότου, Ελλάδας, Ισπανίας, Πορτογαλίας. Πώς δένουν όλα αυτά;
Δε θα είχαμε λόγο να διατυπώνουμε τα παραπάνω σχόλια, αν η πρωτιά των Ισπανών Σοσιαλιστών ερχόταν απλώς μερικά χρόνια πριν, όταν για δεκαετίες σήκωναν το βάρος της δημοκρατικής μετεξέλιξης και της διαμόρφωσης κοινωνικής συνοχής στη μεταφρανκική Ισπανία. Η ηγεσία τους ωστόσο ενδιαφέρεται περισσότερο να διευρύνει την εκλογική της πελατεία συνεργαζόμενη αριστερά και δεξιά με όσους πετροβολούν την ισπανική δημοκρατία: κοκκινοκιτρινομαυρο-πρασινωπούς εθνικιστές από τις «Λίγκες του Νότου», Καταλονίας, Βασκονίας και Γαλικίας και κοινοτιστές τρομοκρατίσκους των Ποδέμος και Σία. Πρόκειται για την αυτοαναίρεση της σοσιαλδημοκρατίας, σε παραπλήσια συμπεριφορά με τους Πορτογάλους Σοσιαλιστές. Η συριζοποίηση της Κεντροαριστεράς στην Ιβηρική είναι ο λόγος για τις πομφόλυγες Τσίπρα.
Η διαφορά Ελλάδας και Ιβηρικής είναι ο μεταφασιστικός ελληνικός κρατισμός, που τρέπει ως καταλύτης ανάλογες εκλογικές συμπεριφορές σε πρόκριμα γενικευμένης κοινωνικής και πολιτειακής καταστροφής.
Ας κοιτάξουμε όμως τα θετικά-αρνητικά, όσα ωφέλιμα δύνανται να προκύψουν πέρα από τον γκροτέσκο αυτόματο κλαυσίγελο. Προβάλλουν πρόθυμοι σημαιοφόροι του ευρωπαϊσμού και της ενότητας της δημοκρατικής πολιτείας, οι προοδευτικοί επικριτές του Λαϊκού Κόμματος και εχθροί των αποσχίσεων Θιουδαδάνος. Σταδιακά στην Ισπανία είναι οι Θιουδαδάνος που καταλαμβάνουν το χώρο, πολιτικό, κοινωνικό και οραματικό που φαίνεται ότι εγκαταλείπουν οι Ισπανοί Σοσιαλιστές. Γίνονται αυτό που θα λέγαμε η Δημοκρατική Παράταξη. Ας το σκεφτούμε και στην Ελλάδα, μέρες του ’36 που ζούμε καθηγούμενοι από τους Λουδοβίκους Βοναπάρτες που μας κυβερνούν. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε: Ελευθερία Δικαιοσύνη, αυτό χρειάζεται η δημοκρατία!