Η Κεντροαριστερά δείχνει να συγκεντρώνει και πάλι μετά από καιρό το ενδιαφέρον .Οι πολιτικές διεργασίες που έχουν δρομολογηθεί για να υπάρξει μια υπέρβαση από το τέλμα, την πολυδιάσπαση και τον κατακερματισμό φαίνεται να δίνουν ελπίδα σε ένα μεγάλο κοινωνικό ακροαατήριο που αισθανόταν βαθειά απογοητευμένο. Η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, η Κεντροαριστερά, το Προοδευτικό Κέντρο – όπως θέλετε το λέτε – προσπαθεί να βρει τον βηματισμό της , τον πρωταγωνιστικό της ρόλο μετά από ένα διάστημα που βρέθηκε αποδεκατισμένη από τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και τα δικά της λάθη, καθυστερήσεις , ολιγωρίες. Η υποψηφιότητα Καμίνη και η συμμετοχή του Σταύρου Θεοδωράκη στα διεργασίες αντικειμενικά προσδίδει χαρακτηριστικά μιας μεγαλύτερης ευρύτητας στην προσπάθεια και αυτό τροφοδοτεί μια μικρή κατ΄αρχην ,αλλά μάλλον αυξανόμενη δυναμική .
Πρόκειται για ένα σημαντικό γεγονός όλη αυτή η διεργασία. Πριν απ΄όλα γιατί η υπέρβαση από την κρίση και την παρακμή προϋποθέτει μια ανασύνταξη του πολιτικού τοπίου , μια ισχυρή Κεντροαριστερά από την μία και μία ισχυρή Κεντροδεξιά από την άλλη. Προϋποθέτει μια πολιτική κανονικοποίηση , με την δημιουργία ενός νέου δίπολου που θα συνοδεύεται από την στρατηγική ήττα των δυνάμεων του λαϊκισμού.
Ασφαλώς πολλά γίνονται κάπως ανορθόδοξα στην διαδικασία ενοποίησης των δυνάμεων του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς και οπωσδήποτε καθυστερημένα. Για παράδειγμα είναι ανορθόδοξο ότι πρώτα εκλέγεται αρχηγός και μετά θα συζητηθούν τα πολιτικά, προγραμματικά, οργανωτικά θέματα του νέου φορέα . Επίσης είναι ανορθόδοξο να μην υπάρχει ήδη ένα κέλυφος, μια δομή, να μην έχει καταληχτεί αν ο νέος φορέας θα είναι ενιαίος η πολυκομματικός. Ωστόσο, η διαδικασία είναι ελπιδοφόρα και οι πρωταγωνιστές της γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρόκειται για την τελευταία ευκαιρία. Ήδη έχουν μεσολαβήσει πολλές προσπάθειες που ναυάγησαν. Μάλλον όμως ο ρεαλισμός , η συνείδηση της πραγματικότητας και των δυσκολιών θα λειτουργεί ως πίεση προς όλους.
Αυτό που δεν κατανοώ, είναι διάφορες παρεμβάσεις που προσπαθούν να θέσουν ψεύτικα διλήμματα. Τίθεται το ερώτημα για παράδειγμα αν ο νέος φορέας θα είναι με τον Κούλη η τον Αλέξη! Με κανένα δεν θα είναι ασφαλώς. Αλλιώς, θα μπορούσε να πάει η στον ένα η στον άλλο. Φοβάμαι πάντως ότι αυτό το βαρύγδουπο δίλημμα δεν είναι πάντα και τόσο αθώο. Συνδέεται με την πρόθεση κύκλων να αναβιώσουν σχήματα της δεκαετίας του ΄70 η του ΄80 που καμία αξία δεν έχουν αυτή την στιγμή. Με την προσπάθεια να αναβιώσει η διαχωριστική γραμμή αριστερά- δεξιά θεωρώντας βέβαια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερά, άρα και προνομιακός συνομιλητής. Μάλλον όσοι τα λένε αυτά δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων άντεξαν και ψήφισαν ΠΑΣΟΚ η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ και ΠΟΤΑΜΙ δεν θέλουν να ακούν για τον ΣΥΡΙΖΑ και ότι παρόμοια αισθάνεται το 80% των πολιτών.
Η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη πρέπει να εμφανιστεί ως δυναμική , ευρωπαϊκή, μεταρρυθμιστική δύναμη ενότητας και εθνικής ευθύνης και για αυτό και οφείλει να δει την πρότασή της για την έξοδο από την κρίση, να βάλει τομή στα ψέματα, τον λαϊκισμό ανοίγοντας μέτωπο σε όλες αυτές τις παθογένειες. Οφείλει δε να ξεκαθαρίσει ότι παλεύει για την δεύτερη θέση, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν θα αφήσει κανένα περιθώριο παλινόρθωσης των δυνάμεων του διχασμού και των αυταπατών που έκαναν τόσο ζημιά στην χώρα και την κοινωνία. Έχει χρέος να μην αφήσει περιθώρια πολιτικής αποσταθεροποίησης που είναι σαφές ποιους ευνοεί ,μη επιτρέποντας συνθήκες ακυβερνησίας η επανάληψης του 2014.
Το καλό είναι ότι όλοι οι υποψήφιοι αρχηγοί κυμαίνονται σ΄αυτές τις θέσεις. Το επικίνδυνο είναι ότι ήδη έχουν στηθεί οι εστίες υπονόμευσης. Από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ ,αλλά και τους « πρόθυμους », γιατί γνωρίζουν καλά ότι ανοδική , δυναμική πορεία της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ οδηγεί στην παραπέρα συρρίκνωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Και κάποιοι δεν το θέλουν …