Σύμφωνα με την ομώνυμη ταινία κινουμένων σχεδίων (που άφησε να χυθεί φως στους διάσημους-φανταστικούς-μικροσκοπικούς-κιτρινόμορφους δευτεραγωνιστές των σήκουελ «Εγώ ο απαισιότατος»): Τα Μίνιονς… έχουν πολλά ονόματα, Καρλ, Ντέιβ… Είναι όλα τους διαφορετικά, αλλά μοιράζονται τον ίδιο σκοπό, να υπηρετούν τον απαισιότερο κακό που μπορούν να βρουν. Μάλιστα ο λόγος ύπαρξής τους ήταν να ευχαριστούν τον αφέντη τους. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είχαν άλλα ενδιαφέροντα. Το να βρουν αφέντη ήταν εύκολο. Το να τον κρατήσουν ήταν το ζόρικο… Ναι! Αυτοί οι τύποι έχουν περάσει δυσκολίες αλλά ποτέ δεν εγκατέλειψαν.
Όποτε τα παιδιά μου ζητούν να ξαναδούν το παραπάνω φιλμ ή περιεργάζονται παιχνίδια και φιγούρες που αντλούν από την εν λόγω σειρά δεν μπορώ να αποφύγω τη βασανιστική ιδέα που με κατατρύχει και επανέρχεται δριμύτερη: είμαι κι εγώ με τους πολιτικούς συντρόφους μου Μίνιον (το κίτρινο μας πάει κι ας μη χαίρουμε ούτε στο ελάχιστο την ενθουσιώδη δημοτικότητα των εικονικών μας αντιτύπων).
Πάντα κι εμείς βρεθήκαμε να υπηρετούμε τον εκάστοτε επικεφαλής, παράγοντα, αρχηγό τάσης, μέλος Π.Γ. κοινοβουλευτικών κομμάτων, προεδρεύοντα, προαλειφόμενο πρωθυπουργό και πάει λέγοντας. Είναι μεγάλη τύχη που δεν καθόρισε το χώρο μας ακόμη κάποιος φον Δημητράκης, όταν πρόθυμοι Χάιμ Ρουμκόφσκι μάς βολοδέρνουν.
Από παλιά κατορθώσαμε να συμβάλουμε με τη στάση μας στην απομόνωσή μας και στην αναποτελεσματικότητα επιλογών και τακτικών. Δεν επαναλαμβάνουμε την ιστορία μας (ως φάρσα ή μη), ούτε ιππεύουμε τη μαρωνίτεια ιστορική σπείρα: πρόκειται μάλλον για μοτίβο σύμφυτο των καταβολών μας (άκουσον, άκουσον: να ανανεωθεί, εξανθρωπιστεί, αναθεωρηθεί, εκδυτικιστεί ο τριτοδιεθνιστικός εξαναγκασμός, δηλ. η δικτατορία). Τα ιστορικά όμως τα αφήνω στους επαγγελματίες φωστήρες όπως τον… Μαραντζίδη (όπου να ’ναι θα ανακράξει «ε?α, ε?α, ?λαλά» ?καλλιτεχνική φύση κι αυτός όπως οι Λατίνοι πρόδρομοί του)!
Τι κάνουμε; Ξεκινούμε να βρεθούμε όλες και όλοι μαζί οργανωτικά, με ελάχιστα προαπαιτούμενα, αναζητώντας θέση στο (όντως αδιαμόρφωτο και με μειούμενες πιθανότητες επιτυχίας) ευρωπαϊστικό άλμπουμ (μπλοκ-παλμαρέ;) υπεράσπισης της δημοκρατίας, συνεπαγομένης της ήττας και εξάλειψης του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ και των αμφοτερόπλευρα κρυφοφανερών συμμάχων τους, όπως είναι μη εξαιρετέα η ντροπή της Χρυσής Αυγής.
Δεν είμαι δριμύς, σίγουρα όχι ισοπεδωτικός. Κάθε μέρα, όσο απομακρύνεται για να μας συναντήσει και πάλι το αποτρόπαιο καλοκαίρι του 2015, αντιγράφω το ρόλο του Ου?νστον από το οργουελικό «1984», προσπαθώ να θυμηθώ την πραγματικότητα, να μην εξαϋλωθώ από το παράλογο, που με καλεί [επειδή το συνήθισα], να αποδεχθώ ως «κανονικό μέλος της ευρωζώνης» μια χώρα με κλειστές τράπεζες (παγκόσμια πρωτοπορία κορπορατισμού) και ως αντιεθνικιστική πολιτική τη συμφωνία με τη μακεδονική κυβέρνηση, τοις πράγμασι οξυγόνο εις το διηνεκές στο εθνικιστικό πάθος διπλών Μακεδόνων και μη αλλά και όσων θέλουν Μακεδονία και Ελλάδα εκτός ή κατά της Ευρώπης.
Ταπεινά άσεμνος: ζητώ από συντρόφους και συντρόφισσες, ομοϊδεάτες και συνοδοιπόρους ή να πάψουμε να «υπηρετούμε το δικό μας ‘ρεύμα’ ?όπως έως τώρα προέκυψε» ή να τερματίσουμε την (καλοπροαίρετη βέβαια) πολιτική υπηρεσίας στους/στις άλλους/άλλες συντρόφους/ισσες, ομοϊδεάτες και συνοδοιπόρους: να εργαστούμε έμπρακτα για τη δημοκρατία και την ευημερία της κοινωνίας μας, μόνον αυτό.
Έτσι θα αποκτήσουμε πλάτος και μήκος στην πολιτική γεωγραφία, έτσι θα σκιαγραφήσουμε την ωφέλιμη πορεία ανθρώπων με δεσμούς ιδεών αντί ενός σόου που δίνουν άνευρες και άψυχες καρικατούρες.