Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως τα κυρίαρχα συναισθήματα στην ελληνική κοινωνία είναι η οργή και η διάθεση τιμωρίας του «συστήματος». Οι πιο συνηθισμένες φράσεις που ακούς από ανθρώπους διαφόρων κατηγοριών και απόψεων είναι: «Δεν θέλω να με εκβιάζει κανείς, δεν έχω πολλά να χάσω ακόμη για να με απειλεί οιοσδήποτε με πτώχευση ή με τη δραχμή». «Εγώ θέλω να τους τιμωρήσω και δεν με νοιάζει τι θα γίνει την επομένη το πρωί. Δεν πάει άλλο». Ή «αυτή τη φορά θα τους δείξουμε για να καταλάβουν. Στις μεθεπόμενες εκλογές θα το ξανασκεφθούμε ψύχραιμα».

Οι διακοπές του Πάσχα δεν νομίζω ότι ελάφρυναν, όπως νόμιζαν κάποιοι, το κλίμα. Σύμφωνα με ένα παλιό φίλο που αφουγκράζεται το «καφενείο», ο κόσμος έχει «κατεβάσει ρολά, δεν ακούει και δεν θέλει να ακούσει». Αν τα πράγματα δεν αλλάξουν τις επόμενες δυόμισι εβδομάδες η χώρα θα μπει σε μια σοβαρή περιπέτεια στις 7 Μαΐου. Πρέπει ίσως να περάσουμε και από αυτή τη φάση για να βρούμε τον δρόμο μας, να αναγκάσουμε το όποιο αστικό καθεστώς αυτής της χώρας να σοβαρευθεί αντί να παρακολουθεί μοιρολατρικά τους «πειρατές» και τους εμπόρους της δραχμής να πουλάνε την πραμάτεια τους. Η φάση της αστάθειας μπορεί ίσως να είναι απαραίτητη για να υπάρξει μια ανασύνταξη του πολιτικού σκηνικού με την είσοδο νέων, σοβαρών ανθρώπων στην πολιτική.

Να το πούμε και αλλιώς; Είναι πολλά χρόνια που έχουμε εμποτισθεί, ως κοινωνία, από την άκρα Δεξιά έως φυσικά την άκρα Αριστερά, με τις αξίες του λαΐκισμού και της άνευ ορίων και δικών μας υποχρεώσεων διεκδίκησης. Τα τελευταία δύο χρόνια, μάλιστα, η νοοτροπία αυτή εκφράσθηκε από τη μεγάλη πλειοψηφία πολιτικών και διαμορφωτών κοινής γνώμης που φώναζαν με πάθος ότι «υπάρχει άλλος δρόμος». Μια αμιγώς αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα κληθεί να αποδείξει στην πράξη αν υπάρχει τέτοιος δρόμος, ποιος είναι και -το κυριότερο- τι θα σημάνει για τον μέσο Ελληνα. Η ώρα της αλήθειας δεν θα αργήσει να έλθει, είτε τον Ιούνιο είτε τον Σεπτέμβριο το αργότερο, καθώς η όποια κυβέρνηση που θα κυβερνά θα πρέπει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις έχοντας διαρρήξει τις σχέσεις της με εταίρους και δανειστές. Πιστεύω ότι οι εταίροι μας θα δώσουν περιθώρια στη χώρα μας για να εκτυλιχθεί όλο αυτό το μετεκλογικό σενάριο σεβόμενοι τη δική μας θέληση, αλλά χωρίς να υποχωρήσουν αισθητά από τις θέσεις τους. Το πού θα καταλήξει ένα τέτοιο μπρα ντε φερ δύσκολο να το πει κανείς.

Ελπίζω στην πολιτική μας ενηλικίωση, όχι στην ερημιά και τη γεωπολιτική ορφάνια της δραχμής και πάντως όχι σε ζημιές που δεν… διορθώνονται.