Σιγά σιγά και βασανιστικά η χώρα βγαίνει απο τη μεγαλύτερη κρίση που έχει γνωρίσει στη μεταπολεμική περίοδο. Η Ελλάδα μένει λαβωμένη, όμως όρθια και κυρίως με προοπτική. Την προοπτική που της εξασφαλίζει η συμμετοχή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Ευτυχώς, παρά τις κραυγές μερικών διεθνών σπεκουλαδόρων και άλλων εγχώριων αφελών, η Ελλάδα ούτε διώχθηκε ούτε αποχώρησε απο την ΕΕ. Η χρεοκοπία αποφεύχθηκε. Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο η χώρα σαν ακυβέρνητη πολιτεία θα κλυδωνιζόταν απο τα σκαμπανεβάσματα της παγκόσμιας οικονομίας και θα ήταν έρμαιο των κάθε είδους οίκων αξιολόγησης και άλλων διεθνών εκβιαστών. Για αυτό η κυβερνητική σταθερότητα ήταν απαραίτητος όρος.
Η επιβεβαίωση της αγκύρωσης μας στην Ενωμένη Ευρώπη επιβάλλει να ξανασκεφτούμε ποιά είναι η Ευρώπη που θέλουμε. Γιατί η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, αλλά και η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα είναι αδιανόητη. Τα συστατικά στοιχεία της Ευρώπης είναι τα ισότιμα κράτη της και οι ισότιμοι λαοί της. Ο στόχος μας θα πρέπει να είναι πώς θα γίνει αυτή η Ευρώπη διαφορετική και καλύτερη, πώς θα δίνει προοπτική και να εμπνέει τη νέα γενιά. Το αίτημα για περισσότερη Ευρώπη, για να μή μένει κενό περιεχομένου, πρέπει να συνοδεύεται απο δράσεις με άμεσα, ορατά και χειροπιαστά αποτελέσματα που στοχεύουν στην ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη. Όχι με αυτοσχεδιασμούς σαν αυτούς που γνωρίσαμε το τελευταίο διάστημα, αλλά με στρατηγική, δηλαδή σχέδιο, πρόγραμμα, μέθοδο.
Η Ευρώπη σήμερα έχει χάσει τη λάμψη της. Όχι γιατί η Ευρώπη έγινε απο τη μία στιγμή στην άλλη κακή, αλλά γιατί οι ακολουθούμενες πολιτικές της λιτότητας, αυτές που σπρώχνουν τη μία χώρα μετά την άλλη στην ύφεση και τους νέους στην ανεργία την αποξενώνουν απο τους πολίτες της. Αυτές οι πολιτικές έχουν όνομα και πολιτική ταυτότητα. Απο το ξέσπασμα της κρίσης όσοι διαχειρίστηκαν την κρίση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τόσο εντός των ενωσιακών θεσμών (Βαν Ρομπάϊ, Μπαρόζο, Γιούνκερ) όσο και στα περισότερα κράτη μέλη, αλλά κυρίως οι ηγέτες στα δύο ισχυρώτερα κράτη που πάντα αποτέλεσαν την ατμομηχανή της Ευρώπης (Μέρκελ, Σαρκοζί) όλοι ανεξαιρέτως ανήκαν στην ίδια πολιτική οικογένεια. Χρειάζεται λοιπόν να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων για να αλλάξει όχι μόνο η πολιτική δοσολογία (policy-mix) αλλά και η ίδια η ΕΕ.
Για αυτό πρέπει η ομάδα των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών να είναι η πρώτη δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο. Ο Μάρτιν Σούλτς θα προταθεί για επόμενος Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η εκλογή του σοσιαλδημοκράτη ηγέτη στην προεδρία της Επιτροπής αποτελεί την καλύτερη εγγύηση ότι τα πράγματα θα αλλάξουν και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Αλλιώς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα κινδυνεύει. Κινδυνεύει με παράλυση απο μέσα, αν επικρατήσουν αντισυστημικές δυνάμεις. Για αυτό είναι αναγκαία η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κινητοποίηση των πολιτών που πιστεύουν σε μία διαφορετική Ευρώπη. Μόνο με τον πολίτη συμμέτοχο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα μπορέσει να σταθεί στέρεα στα πόδια του μέσα στις σαρωτικές διεθνείς αλλαγές. Η θεσμική ενδυνάμωση της ευρωζώνης των 18 και η στροφή της ΕΕ των 28 προς ομοσπονδιακής μορφής δεσμούς και θεσμούς δεν είναι μία ιδιοτροπία κάποιων αθεράπευτα ευρωπαϊστών. Είναι πολιτική αναγκαιότητα και οικονομική επιταγή που αφορά όλους, σε όποια γεωγραφική ζώνη και αν ανήκουμε, με όποια ταχύτητα και αν προχωράμε. Οι ευρωεκλογές είναι η στιγμή για να δείξουμε ότι δεν θα υποκύψουμε στις πιέσεις εκείνων που απεργάζονται την αυτοαναίρεση της Ευρώπης, αλλά θα την κρατήσουμε όρθια μέσα σε ένα εξαιρετικά απαιτητικό διεθνές περιβάλλον.
Rethink Europe, λοιπόν! Θέλουμε μια Ευρώπη που η πορεία της δεν θα επιβάλεται απο τα ισχυρά κράτη ή τα ακόμα ισχυρότερα οικονομικά συμφέροντα. Μία Ευρώπη μ invest-in-education.euε αλληλεγγύη προς τα κράτη και τους πολίτες, που θα υπερασπίζεται την ευημερία, την Ειρήνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μία Ευρώπη που θα αλλάξει από τη δράση των πολιτών της. Αμφισβητούμε, προτείνουμε και συμμετέχουμε στην οικοδόμηση μιας Ευρώπης που μας ανήκει. Μία Ευρώπη πραγματικά ενωμένη, συμμετοχική, αλληλέγγυα, ισχυρή. Την Ευρώπη του μέλλοντός μας.