«Φιλελεύθερος» 1/3/2019

Είναι απορίας άξιον ο καταιγισμός «αναλύσεων» ότι η μάχη για την επικράτηση μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, δίνεται στο μεσαίο χώρο. Πράγμα αυτονόητο εδώ και χρόνια. Είχε έγκαιρα επισημανθεί. Η μετακινούμενη ψήφος στο χώρο αυτό, που υπολογίζεται στο 15%, πάντα καθόριζε τον νικητή της κάλπης.
Λόγω της προβλέψιμης αυτής εξέλιξης και για λόγους ισορροπίας του πολιτικού συστήματος, πολιτικής σταθερότητας και προοδευτικής διακυβέρνησης καταβλήθηκαν προσπάθειες για τη δημιουργία ισχυρού, νέου και ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς. Το εγχείρημα δεν ευοδώθηκε. Υπάρχουν συγκεκριμένες ευθύνες. Δεν είναι της ώρας. Επομένως, η προσοχή επικεντρώνεται στις δυνατότητες του Κινήματος Αλλαγής.
Σε προηγούμενο σημείωμά μου (25/2) υποστήριξα ότι για το ΚΙΝΑΛ το θέμα της εκλογικής «στρατηγικής ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί όρο δικής του ύπαρξης και πολιτικής επιβίωσης. Έστω και κάπως αργά κήρυξε ολοκληρωτικό Πόλεμο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Ο εχθρός έφτασε προ των πυλών. Ο Πόλεμος απαιτεί στράτευση, Σχέδιο, στόχους, μέσα, μέγιστη δυνατή κινητοποίηση πόρων, ανθρώπινων και υλικών. Σημαίνει Άμυνα και Επίθεση.
Το σημερινό πολιτικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά ένα συνονθύλευμα χωρίς πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα, χωρίς έρμα και ηθικό έρεισμα. Ένα άμορφο, ασπόνδυλο σώμα. Πλαστελίνη που παίρνει το σχήμα της εκάστοτε σκοπιμότητας. Δεν έχει καμιά ψυχή. Παρουσιάζει συμπτώματα ηθικής σήψης και παρακμής. Δεν έχει χώρο να κινηθεί ούτε συμμαχίες. Γι αυτό, επιδιώκει απεγνωσμένα να διαλύσει το ΚΙΝΑΛ για να ηγεμονεύσει εκλογικά και μετεκλογικά στην Κεντροαριστερά, ως κάποιο κακέκτυπο και εγγαστρίμυθο, αρχετυπικό ΠΑΣΟΚ.
Η ανάκτηση και ο επαναπατρισμός μέρους των πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που αποσκίρτησαν στον ΣΥΡΙΖΑ, για διάφορους λόγους, αποτελεί τη λυδία λίθο επιβίωσης του ΚΙΝΑΛ. Μόνο αυτό γνωρίζει πώς θα τα καταφέρει. Κάθε συμβουλή είναι εντελώς περιττή. Απλώς, ορισμένες προϋποθέσεις φαίνονται αναγκαίες.
Πρώτον, η ενότητα του κόμματος σε επίπεδο κορυφής. Απαιτούνται ενιαίες απόψεις για τον βασικό εχθρό, τον στρατηγικό στόχο και την επόμενη ημέρα.
Δεύτερον, η επίλυση εκκρεμοτήτων, για να μην σέρνονται, που έχουν να κάνουν με τις υποψηφιότητες σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις και τα συναφή.
Τρίτον, οι διάφορες αντιπαλότητες και πικρίες στο ηγετικό επίπεδο χρειάζεται να εξομαλυνθούν. Προέχει όλοι να υπερασπιστούν τα μεγάλα επιτεύγματα της Παράταξης για την κοινωνία, το λαό και την πατρίδα. Η ιστορική δικαίωση των πεπραγμένων εκάστου, που ευλόγως επιδιώκεται, συνήθως αργεί, ενώ εάν και όταν έρχεται, ενδέχεται να μην είναι σύμφωνη με τις προσδοκίες.
Τέταρτον, συναφής είναι η αξίωση των πολιτών για μια ουσιαστική κριτική και παραδοχή των βασικών λαθών. Η απαίτηση για αυτοκάθαρση με παρρησία, ταπεινότητα και γενναιότητα, σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο, και
Πέμπτον, η συνειδητοποίηση ότι δεν έχουν να κάνουν απλώς με «σαχλαμαρόμαγκες», αλλά για ένα «αριστερό τσούρμο» αδίστακτο και αποφασισμένο να φτάσει στα άκρα. Η σκληρή αυτή ηγετική cabal μετέρχεται κάθε μέσου. Δεν ορρωδεί προ ουδενός. Δεν υπολογίζει κανένα θεσμικό φραγμό. Δεν διαθέτει ούτε σέβεται αρχές και αξίες πολιτικού πολιτισμού.
Επομένως, για να κερδηθεί ο Πόλεμος πρέπει να ακολουθηθούν και να καθοριστούν οι κανόνες εμπλοκής και να δοθούν μάχες μέχρις εσχάτων με αυτοπεποίθηση και αυταπάρνηση.
Στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ δεν σημαίνει μόνο νίκη των προοδευτικών δυνάμεων και της Δημοκρατικής Παράταξης αλλά και της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Όρο εκ των ουκ άνευ για την ανάταξη της χώρας.
Τέλος, αναφορικά με τη «Γέφυρα», με όλο τον σεβασμό προς όλους και χωρίς καμιά διάθεση προσβολής, ίσως ισχύει ο αφορισμός του Όργουελ, ότι «μερικές ιδέες είναι τόσο ανόητες που μόνο διανοούμενοι τις πιστεύουν».