Αυτό που έζησε η χώρα, ολόκληρη την εβδομάδα, αποχαιρετώντας τον Μίκη Θεοδωράκη ήταν ένα αυθεντικό λαϊκό ξέσπασμα. Λες και ξαφνικά συνειδητοποίησαν όλοι ότι μαζί με τον Μίκη αποχαιρετούσαν μια κρίσιμη ιστορική περίοδο, έναν ολόκληρο αιώνα που καθόρισε, με τα θετικά και τα αρνητικά του γεγονότα, την πορεία της χώρας και ότι χωρίς τον Μίκη η Ελλάδα θα ήταν αλλιώς. Γι' αυτό και ο δρόμος προς την τελευταία του κατοικία ήταν τόσο μακρύς, γεμάτος τραγούδια, ζητωκραυγές, λουλούδια, γεμάτος ατέλειωτο πένθος για τον τελευταίο «μεγάλο» της εποχής του.

Η παλλαϊκή ενότητα που πέτυχε να συμβολίσει ο Μίκης με τα τραγούδια του, με τον ενθουσιασμό και την ασυμβίβαστη ζωή του εκφράστηκε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο τις μέρες του αποχαιρετισμού του. Ένα πολύχρωμο πλήθος έσπευδε να του πει το τελευταίο αντίο με όποιον τρόπο μπορούσε, σε όποιο μέρος μπορούσε. Γέμισε την Μητρόπολη της Αθήνας, το λιμάνι του Πειραιά, τους δρόμους της Κρήτης.

Το πιο σπουδαίο είναι ότι την ενότητα αυτή ο Μίκης δεν την πέτυχε στρογγυλεύοντας τα λόγια του ούτε προσπαθώντας να γίνει αρεστός σε όλους ή κουτσουρεύοντας την ιστορία και τους αγώνες του. Τραγούδησε ως το τέλος «κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς τον Ωρωπό» γνωρίζοντας ότι η ενότητα ενός λαού χτίζεται πάνω στη γνώση της ιστορίας και όχι στην άγνοια και το κουκούλωμά της.

Διαβάστε τη συνέχεια

 

Πηγή: liberal.gr