Στο προηγούμενο άρθρο μου (18/2) υπογράμμισα την αναγκαιότητα στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες εκλογές, σε όλες τις κάλπες. Με την έννοια που της αποδίδουν οι υποστηριχτές της άποψης αυτής. Ήτοι:
Ήττα ιδεολογική: Η παρωχημένη και ιστορικά χρεοκοπημένη κομμουνιστογενής ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάρει τη θέση που της αξίζει: στον ιστορικό κάλαθο των αχρήστων.
Ήττα πολιτική: Ποσοστά και έδρες που να μην μπορούν να καθορίσουν τη διακυβέρνηση της χώρας και φυσικά την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας κατ’ επανάληψη του 2014.
Διατύπωσα, λοιπόν, το ερώτημα υπό ποίους όρους το επιθυμητό αυτό αποτέλεσμα, ζωτικής σημασίας για την πολιτική υγεία του δημοκρατικού πολιτεύματος, την καλή διακυβέρνηση και ανάταξη της χώρας, είναι εφικτό.
Κατ’ αρχάς, ο προφανής κυρίαρχος όρος για ένα τέτοιο αποτέλεσμα μπορεί άνετα να προκύψει από μια σαρωτική εκλογική νίκη της ΝΔ με υψηλό εκλογικό ποσοστό σε συνδυασμό με ισχυρή κοινοβουλευτική αυτοδυναμία. Αποτέλεσμα αβέβαιο. Μάλιστα, καθόλου δεν αποκλείει μια αξιόλογη εκλογική επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ, που δείχνει μεγάλη ανθεκτικότητα. Έχω ψηλαφίσει κάποιες εύλογες υποθέσεις εργασίας γι αυτό το φαινόμενο σε άλλο σημείωμά μου. Ως ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ θα διατηρούσε πολλαπλές δυνατότητες υπονόμευσης και ανατροπής της κυβέρνησης. Διότι, η αυτοδυναμία δεν αποτελεί πανάκεια. Χρειάζεται η εκπλήρωση ενός δεύτερου και καθοριστικού όρου. Της εκλογικής επίδοσης του ΚΙΝΑΛ. Η επίδοση αυτή θα πρέπει να είναι επαρκής για να συμπληρωθεί ο αριθμός των 180 βουλευτών, που εξουδετερώνει τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο μαγικός αριθμός. Το κλειδί όλων των εξελίξεων είτε με αυτοδυναμία της ΝΔ είτε όχι είτε ακόμα και ως συγκυβέρνηση που δεν υπερβαίνει το 180. Η πολιτική αριθμητική είναι πάντα κυρίαρχη.
Επομένως, στην ουσία, το κλειδί της μετεκλογικής πολιτικής σταθερότητας και ανάταξης της χώρας βρίσκεται στα χέρια του ΚΙΝΑΛ. Ενός ΚΙΝΑΛ αυτόνομου και ικανού να λάβει αποφάσεις για το συμφέρον της χώρας. Ταυτίζεται εν πολλοίς, κατά την άποψή μου, με το θέμα των εγγυήσεων που μπορεί προεκλογικά να προσφέρει προς τον δημοκρατικό και προοδευτικό πολίτη του μεσαίου χώρου και της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, που αρνείται να πέσει σε κάποια «αντι-δεξιά» παγίδα, ότι τουλάχιστον δεν θα εγκαταλείψει τη χώρα στο μέτρο που το αφορά στην ακυβερνησία και το χάος. Πρόκειται για κρίσιμης σημασίας εκλογικό μέγεθος κεντροαριστερών ψηφοφόρων στο μεσαίο χώρο που ευλόγως και δικαίως απεχθάνονται τον ΣΥΡΙΖΑ, αισθάνονται πραγματική αηδία, κυριολεκτικά ναυτία για ευνόητους λόγους, που έχουμε πολλάκις αναφέρει από τις στήλες αυτές.
Το ερώτημα είναι εάν το υπαρκτό, ισχυρό και ποιοτικό αυτό πολιτικό ρεύμα μπορεί όχι μόνο να συγκρατηθεί εκλογικά στο πλαίσιο του ΚΙΝΑΛ αλλά και να συνυπάρξει με το ισχυρότερο και εγγενές «αντι-δεξιό» ρεύμα και κυρίως με τα όσα θα πρέπει να γίνουν για τον επαναπατρισμό μέρους τουλάχιστον των ψηφοφόρων που αυτομόλησαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, μόνο ένας τέτοιος επαναπατρισμός μεταφραζόμενος σε αξιόλογα εκλογικά ποσοστά μπορεί να συντελέσει στην αναγκαία «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί το ΚΙΝΑΛ να αντέξει στην ανοίκεια, θρασύτατη και άθλια επίθεση που δέχεται για τη συγκρότηση ενός δήθεν «προοδευτικού πόλου»;
Έχει, έστω την ύστατη ώρα, συνειδητοποιήσει ότι η επιβίωσή του ως σημαντικός πολιτικός σχηματισμός εξαρτάται απολύτως από τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ; Από το «ή αυτοί ή εμείς»; Έτσι παίζεται το παιγνίδι. «Ο θάνατός σου η ζωή μου».
Χρειάζεται να επανέλθουμε.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος», 25/2/19