Η σχέση της ελλαδικής πολιτικής τάξης με το Κυπριακό χαρακτηριζόταν από αντιφάσεις, παλινωδίες και αντινομίες. Η απουσία ορθολογικής προσέγγισης αντανακλούσε και στην ηγεσία της Κύπρου. Το αίτημα της ένωσης και οι αντιλήψεις περί «δύο ελληνικών κρατών» έβρισκαν ανταπόκριση και στη χώρα μας και στη Μεγαλόνησο. Τα αιματηρά γεγονότα μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων τον Δεκέμβριο του 1963 επέτειναν τις στρεβλώσεις. Η τουρκική εισβολή μετά την άφρονα ενέργεια της χούντας των Αθηνών περιέπλεξε τα αδιέξοδα.
Παρά την ευαισθησία της Ελλάδας για το Κυπριακό στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης δεν θεμελιώθηκε σταθερή και συνετή στρατηγική. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έπειτα από τα όσα συνέβησαν με τη Συμφωνία Ζυρίχης – Λονδίνου, υπήρξε συγκρατημένος ως προς τη διαχείριση του προβλήματος. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, έχοντας διαφορετική οπτική, στήριξε δυναμικά την Κύπρο. Ωστόσο, το αποκαλούμενο «ενιαίο αμυντικό δόγμα» του Γερ. Αρσένη ήταν μια πολιτική και επικοινωνιακή πομφόλυγα για λαϊκή κατανάλωση. Η Ελλάδα για πρώτη φορά είχε δημιουργική συμβολή όταν επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη και με τη συνδρομή του Γιάννου Κρανιδιώτη συγκρότησε ευρωπαϊκή στρατηγική για το Κυπριακό. Αποφορτίζοντάς το από εθνικιστικές ψυχώσεις, το συνέδεσε με την ευρωπαϊκή προοπτική του Νησιού. Οι αποφάσεις του Ελσίνκι το 1999 επιβεβαίωσαν τους εύστοχους χειρισμούς της ελληνικής κυβέρνησης.
Το δίδυμο Σημίτη – Κληρίδη, ενσαρκώνοντας εξωστρεφή πολιτική, έφερε το Κυπριακό περισσότερο από ποτέ κοντά στην επίλυση. Στη συνέχεια, όμως, η εκλογή του Κ. Καραμανλή και του Τ. Παπαδόπουλου σήμανε την παλινδρόμηση στην εσωστρέφεια, στον φόβο και στην αδράνεια. Στην πραγματικότητα ακυρώθηκαν οι προγενέστερες επίπονες προσπάθειες Ελλάδας και Κύπρου και τα κεκτημένα τους. Η δειλία του τότε Ελληνα πρωθυπουργού να τοποθετηθεί υπεύθυνα στη λύση του Σχεδίου Ανάν στέρησε από το Νησί μια μεγάλη ευκαιρία. Σήμερα οι Αναστασιάδης και Ακιντζί δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για μια ιστορική συμφωνία. Εκτός από τον απρόβλεπτο Ερντογάν, καίριας σημασίας είναι και η στάση της Αθήνας.
Ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να δείξει ρεαλισμό και διορατικότητα, αποφασιστικότητα και ευελιξία. Να αγνοήσει ιδεοληψίες και υπερπατριωτικές κορώνες που συντηρούν το αναχρονιστικό καθεστώς της διχοτόμησης. Συγχρονιζόμενος με τη βούληση και την επιμονή τόσο της κυπριακής ηγεσίας όσο και των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, έχει τη δυνατότητα να συνδράμει στην επανένωση της Κύπρου. ?