Βασικό στοιχείο μιας σύγχρονης λειτουργικής δημοκρατικής κοινωνίας είναι ο κοινωνικός διάλογος και η προσπάθεια επίτευξης συναινέσεων με τελικό στόχο την εξυπηρέτηση του ευρύτερου εθνικού και κοινωνικού συμφέροντος , στην ουσία δηλαδή είναι η προσπάθεια υπηρέτησης του λεγόμενου «κοινωνικού συμβολαίου».
Δυστυχώς, ζούμε σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από μεγάλες εντάσεις και συγκρούσεις με αποτέλεσμα η λογική της συναίνεσης και του κοινωνικού διαλόγου να έχει μπει στο περιθώριο κάτι που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε άμβλυνση των δημοκρατικών ανακλαστικών με αποτέλεσμα την επικράτηση ακραίων αντιλήψεων που τελικά δεν οδηγούν πουθενά, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε .
Προϋπόθεση ενός υγιούς κοινωνικού διαλόγου είναι η δυνατότητα κατάθεσης συνολικών προτάσεων για όλα τα ζητήματα ,που όμως να συμβαδίζουν με την πραγματικότητα . Να είναι, δηλαδή, εφικτές και να αντιλαμβάνονται με νηφαλιότητα το που βρισκόμαστε και όχι που θα θέλαμε να βρισκόμαστε σε έναν ιδεατό κόσμο που όμως είτε το θέλουμε είτε όχι δεν υπάρχει πια .
Έτσι αν οι προτάσεις που διατυπώνονται από τους κοινωνικούς εταίρους έχουν ως στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων συγκεκριμένων ομάδων, δεν αφορούν στην εξυπηρέτηση του γενικότερου κοινωνικού συμφέροντος αλλά σε επιμέρους διαπραγματεύσεις και αναγκαστικούς συμβιβασμούς .
Τα αιτήματα λοιπόν πρέπει πρωτίστως να πολιτικοποιούνται και όχι να κομματικοποιούνται . Και τι ακριβώς εννοώ με αυτό .
Πολιτικοποίηση σημαίνει ότι τα όποια αιτήματα να μπορούν να μετουσιωθούν σε πολιτικές προτάσεις εφικτές και εφαρμόσιμες προς όφελος της κοινωνίας , ενώ κομματικοποίηση σημαίνει υποταγή των αιτημάτων σε σκοπιμότητες κομματικές που σαν αποτέλεσμα έχουν την αποδυνάμωση κάθε προσπάθειας με αποτέλεσμα την πλήρη αποτυχία και το συνεχές αδιέξοδο .
Το κυριότερο για μένα ζήτημα είναι αυτό του εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης που επιτέλους είτε το θέλουμε είτε όχι πρέπει να πάρει σάρκα και οστά .
Σε κάθε περίπτωση όμως η εικόνα που κυριαρχεί αυτής δηλαδή μιας εκβιαζόμενης χώρας που βρίσκεται όμηρος του μνημονίου και των δανειστών της δεν βοηθάει . Μέσα λοιπόν σε αυτό το πλαίσιο οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής αντιμετωπίζεται εχθρικά ακόμα και στην περίπτωση που είναι αναγκαία .
Η κινητικότητα για παράδειγμα ως στοιχείο της δημόσιας διοίκησης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αρνητικά , γιατί κατά τη γνώμη μου είναι θετική .
Η διαθεσιμότητα από την άλλη πλευρά, ως ενδιάμεσο στάδιο της κινητικότητας μπορεί σήμερα εφαρμοστεί ως αναγκαίο κακό .Ως στοιχείο όμως μόνιμης εφαρμογής δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως θετική διαδικασία και δεν μπορεί να αποτελέσει μόνιμο χαρακτηριστικό του εκσυγχρονισμού και βελτίωσης της δημόσιας διοίκησης.
Το τι είδους κράτος θέλουμε και σε τι θεσμούς πρέπει να στηρίζεται αποτελεί μόνιμο ερώτημα από τη σύσταση του νέου Ελληνικού κράτους μετά το 1821!
Ένας μόνιμος πόλεμος και διχασμός ανάμεσα στην καθ’ημας Ανατολή και τον διαφωτισμό της Δύσης .
Δυστυχώς ζητήματα υψηλής πολιτικής ανάγκης που απαιτούν συνεχές και μακροχρόνιο σχεδιασμό στο πλαίσιο μια μακροπρόθεσμης εθνικής στρατηγικής γίνονται αντικείμενο καθημερνών μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων με μοναδικό στόχο την προσπάθεια φθοράς του πολιτικού αντιπάλου και όχι το ευρύτερο συμφέρον . Και που οδηγεί αυτό τελικά ; Στο πουθενά , στο απόλυτο μηδέν . Έχουμε όλοι τις ευθύνες μας σε αυτό .
Η δημόσια διοίκηση η παιδεία και η υγεία αποτελούν το ελάχιστο πλαίσιο μιας εθνικής στρατηγικής και απαιτούν ευρύτερες συναινέσεις σχεδιασμό και ωριμότητα . Διαφορετικά δεν πρόκειται να καταφέρουμε τίποτα .
Δυστυχώς όμως κάθε φορά που προωθούνταν μια αλλαγή οι πολιτικοί αντίπαλοι είχαν σαν μόνιμη επωδό πως όταν έρθουν στα πράγματα θα καταργήσουν το ένα , θα αλλάξουν το άλλο και έτσι το μεγαλύτερο πρόβλημα που μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε συνέχεια σε πολιτικές κάτι που συμβαίνει σε όλες τις σοβαρές ευρωπαϊκές χώρες.
Άρα για να αλλάξουν ουσιαστικά τα πράγματα πρέπει να απαλλαγούμε από διάφορα σύνδρομα.
Πρώτον ότι μας κατατρέχουν όλοι για να μας καταστρέψουν επειδή μας ζηλεύουν . Ε είχαμε και μεις τις ευθύνες μας γι’ αυτό που βιώνουμε τώρα
Δεύτερον να αποτινάξουμε το σύνδρομο του Μαυρογιαλούρου από πάνω μας,
Και επιτέλους να καταλάβουμε πως οι εποχές δεν προφέρονται για προσωπικές και μικροκομματικές στρατηγικές .
Η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι και για το καλό όλων μας πρέπει επιτέλους να μάθουμε να μιλάμε, να φτάνουμε σε συναινέσεις και να υιοθετήσουμε πολιτικές που θα μας βγάλουν από το τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε τώρα.