Συμπληρώνονται 5 χρόνια από την Αποφράδα Ημέρα του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015. Θα παραμείνει στην πολιτική ιστορία της Μεταπολίτευσης ως η πιο μελανή και επικίνδυνη σελίδα για τη Δημοκρατία, τους θεσμούς της, την ευημερία και τη διεθνή θέση της χώρας. Επρόκειτο για ένα κίβδηλο, προσχηματικό, καταγέλαστο και αντισυνταγματικό Δημοψήφισμα. Οι πολίτες κλήθηκαν εντός μιας εβδομάδας να κατανοήσουν, να συζητήσουν και να ψηφίσουν απαντώντας με ένα ΟΧΙ ή με ένα ΝΑΙ (ακόμα και η σειρά αυτή ως προς την απάντηση ήταν αναστραμμένη) σε ένα ερώτημα ακατανόητο και στην ουσία ανύπαρκτο. Κι απάντησαν με ένα συντριπτικό 61.3% ΟΧΙ με σχετικά υψηλά μάλιστα ποσοστά ακόμα και στα εύπορα μεσοαστικά Βόρεια και Νότια προάστια των Αθηνών. Το αποτέλεσμα εορτάστηκε δεόντως με χαρμόσυνους χορούς στην πλατεία Συντάγματος.

Ορισμένοι (ες) χύνουν ακόμα μαύρα δάκρυα για την αλλοίωση της λαϊκής εντολής. Διότι, πράγματι, την λαϊκή εντολή ρήξης με την Ευρώπη επιδίωξαν και άνετα έλαβαν ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με το ΟΧΙ. Ωστόσο, εν μια νυκτί την αλλοίωσαν στο αντίθετό της με την διαβόητη kolotoumba του κ. Τσίπρα, όρος πολιτογραφημένος πλέον στο διεθνές πολιτικό λεξιλόγιο ως συνώνυμο του κυνισμού και της πολιτικής απάτης. Η πολιτική της κυβέρνησης κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος. Το «αριστερό τσούρμο» του κ. Βαρουφάκη, που έπαιζε στα δάκτυλα τη θεωρία των παιγνίων, απέτυχε να τρομοκρατήσει και να εκβιάσει την ΕΕ. Φευ! Ούτε αυτής ούτε των αγορών το αυτί ίδρωσε στο ελάχιστο. Η συμμορία αναδιπλώθηκε. Η λαϊκιστική Επαγγελία για έναν άλλο κόσμο εφικτό δεν ήταν παρά ένας εφιάλτης.

Εύλογες  ανησυχίες είχε προκαλέσει τις παραμονές του Δημοψηφίσματος ο τότε Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Καμμένος μετά τη συνάντηση που είχε στο Πεντάγωνο με τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα, αναφερόμενος στις ένοπλες δυνάμεις «ως εγγυητή της εσωτερικής ασφάλειας» και σταθερότητας της χώρας. Ο Π/Θ παρέμεινε σιωπηλός. Οι έντονες αντιδράσεις των δημοκρατικών κομμάτων της αντιπολίτευσης ουδέποτε απαντήθηκαν. Ποιος ήταν άραγε «ο εσωτερικός εχθρός»;

Στην ουσία το ερώτημα ήταν ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο Ευρώ και κατ? επέκταση στην ΕΕ όπως ορθώς το διατύπωσαν οι εταίροι μας και πρόβαλε το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη», το οποίο δεν κατάφερε να αναχαιτίσει την εθνολαϊστική λαίλαπα και τον εθνικιστικό παροξυσμό. Οι υποστηριχτές του  χλευάζονταν τότε ως πουλημένοι, Μερκελιστές (ως ύβρις) προδότες και γερμανοτσολιάδες, για να αναφέρω τους πιο ήπιους χαρακτηρισμούς. Είμαι περήφανος που συμμετείχα σε εκείνη την προσπάθεια διάσωσης της χώρας από την επικείμενη καταστροφή, μολονότι δεν απέτρεψε ένα κακό αποτέλεσμα. Θυμάμαι σε συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος να κυματίζουμε απελπισμένα με άλλους φίλους μια μεγάλη σημαία της Ευρώπης που είχε φέρει μαζί του ο Γιάννης Μεϊμάρογλου. 

 Μνημόνιο ή Grexit ήταν το πραγματικό δίλημμα.  Ο κ. Τσίπρας έφερε ένα τρίτο Μνημόνιο, το επαχθέστερο όλων μετά από έναν εξευτελιστικό, ταπεινωτικό και επονείδιστο συμβιβασμό ολονύκτιας επαιτείας. Προφανώς συνειδητοποίησε, έστω την ύστατη στιγμή, ότι δεν μπορούσε να παίξει ούτε τη χώρα ούτε το τομάρι του στα ζάρια άνευ συνεπειών. Τον περίμενε το πολιτικό ικρίωμα κι όχι μόνο. Για να επιβιώσει πολιτικά ξεπούλησε τα πάντα. Προκάλεσε ανήκεστη οικονομική βλάβη στη χώρα του. 

Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος ήταν το επιστέγασμα μιας σχεδιασμένης και συνειδητής πολιτικής ρήξης με την ΕΕ κατά το Α? εξάμηνο του 2015. Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μολονότι είχε την άνεση να ακολουθήσει μια άλλη πολιτική σε ευνοϊκές μάλιστα συνθήκες, δεν το έπραξε.  Επιδίωκε συνειδητά και με Σχέδιο τη σύγκρουση με τρόπο που να φανεί ότι για τη ρήξη θα έφταιγε η ΕΕ. Επρόκειτο για συλλογική πολιτική. Δεν υπήρξαν διαφωνίες. Η κοινή γνώμη υποστήριζε με ενθουσιασμό την πολιτική αυτή. Ο δε μετέπειτα Υπουργός Οικονομικών κ. Τσακαλώτος παραδέχτηκε post festum ότι δεν είχαν αντιληφτεί ότι έπαιζαν το παιγνίδι του Σόιμπλε!! Άπαντες ζητωκραύγαζαν και χειροκροτούσαν τον αρχηγό. Οι διάφορες αριστερές της Ευρώπης και τα ΜΜΕ χειροκροτούσαν. Η Λεπέν και ο Φαράζ αποθέωναν τον κ. Τσίπρα στην Ευρωβουλή. Η δήθεν αυτο-κριτική (sic) του κ. Τσίπρα περί «αυταπάτης» δεν ήταν παρά μια άλλη πολιτική απάτη. Παραμύθι για μικρά παιδιά. Κατά την παράδοση της πρακτικής των ΚΚ δεν έγινε και τίποτα σοβαρό. Μια οπτασία ήταν… Ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Δραγασάκης παραδέχτηκε αργότερα ότι η εφαρμογή της πολιτικής αυτής συνεπαγόταν προσφυγή σε αντιδημοκρατικά μέτρα. Ο νοών νοήτω. Πάντα βρίσκονται ή κατασκευάζονται προσχήματα για την «σωτηρία του λαού». Άλλωστε, ελάχιστο σεβασμό έτρεφαν στην φιλελεύθερη δημοκρατία και τους θεσμούς της.  Δεν θα ήταν και τόσο δύσκολο μολονότι οι επιδιώξεις για κάποια χρηματοδότηση από Ρωσία ή Κίνα ή η διασφάλιση ενεργειακών ροών από Ιράν ή Βενεζουέλα δεν είχαν αποδώσει. 

Ορισμένοι θα πρέπει να κάνουν τον κόπο να διαβάσουν, μεταξύ άλλων, το βιβλίο του καθηγητή κ. Τζέιμς Γκαλμπραίηθ  επιστήθιου φίλου του κ. Βαρουφάκη. Ήταν επικεφαλής της σύνταξης του διαβόητου Σχεδίου Β? για το παράλληλο νόμισμα (Καλώς όρισες στην μαρτυρική αρένα, Εκδ. ΠΑΤΑΚΗ, 2016) καθώς και το βιβλίο της Ελένης Βαρβιτσιώτη και της  Βικτωρίας Δενδρινού (Η Τελευταία Μπλόφα, Εκδ. Παπαδόπουλος, 2019). Εξόχως αποκαλυπτικά και τα δυο. Χρειάζεται μεγάλο θράσος και αυθάδεια, έλλειψη σεβασμού απέναντι στη χώρα και την ιστορία της για να επικαλείται κανείς σήμερα πολιτικές επιλογές που έγιναν αναγκαστικά την τελευταία στιγμή απλώς και μόνο για την σωτηρία του σώματος, κι όχι της ψυχής. 

Από την ολοκληρωτική οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική καταστροφή, από τις σπουδαίες κατακτήσεις που είχαν επιτευχθεί με ιδρώτα και αίμα,  έσωσαν τότε τη χώρα κυρίως η «go back madame Merkel», που δεν χρειάζεται συστάσεις,  ο πρόεδρος της Γαλλίας κ. Ολλάντ (ο κατά Τσίπρα «Ολλανδρέου»), οι συμβιβασμένες με τον νεοφιλελευθερισμό σοσιαλιστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις της ΕΕ που καθυβρίζονταν συνεχώς από τον ΣΥΡΙΖΑ,  ο σώφρων φιλέλληνας και έμπειρος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής «μέθυσος» κ. Γιούγκερ καθώς και ο αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα που έκανε τελικά την τιμή αργότερα  να μας επισκεφτεί και να μας αποχαιρετίσει τερματίζοντας τη δεύτερη θητεία του στην αμερικανική προεδρία με έναν ύμνο στην Πνύκα υπέρ Δημοκρατίας εις ώτα μη ακουόντων.

Η κυβέρνηση είχε απολέσει την πλειοψηφία στη Βουλή λόγω της διαφωνίας της αυτοαποκαλούμενης Αριστερής πτέρυγας. Η τύχη της χώρας, μέσα στα ασφυκτικά περιθώρια χρόνου που είχαν τεθεί για την έγκριση του νέου Μνημονίου από την Βουλή, κρεμόταν από μια λεπτή κλωστή. Η σωτηρία προέκυψε από την υπεύθυνη στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, του «παλαιού και διεφθαρμένου καθεστώτος ΠΑΣΟΚ-ΝΔ» και του νεόκοπου κόμματος «Το Ποτάμι».

Λησμονείται σκοπίμως ότι τα δημοκρατικά κόμματα της αντιπολίτευσης έπραξαν το εθνικό τους καθήκον ανιδιοτελώς, δυστυχώς άνευ όρων. Διότι, πάραυτα ο κ. Τσίπρας τα εξαπάτησε και προσέφυγε σε εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2015 τις οποίες και κέρδισε σχεδόν χωρίς απώλειες σχηματίζοντας κυβέρνηση πάλι με τον κ. Καμμένο και ολοκληρώνοντας τον κύκλο της πολιτικής απάτης. 

Η διερεύνηση σε εύρος και βάθος με τις αναγκαίες θεσμικές διαδικασίες και εγγυήσεις των κυβερνητικών πεπραγμένων στο εφιαλτικό Α? εξαμήνου του 2015, αποτελεί επιτακτική εθνική ανάγκη και υποχρέωση. Καθαρά πολιτικές  διαδικασίες που θα υποχρεώσουν τους τότε πρωταγωνιστές της τραγωδίας αυτής να δώσουν λόγο. Δεν πρόκειται ούτε για αναμόχλευση παθών ούτε για διχαστική διαδικασία. Αποτελεί αναγκαία άσκηση εθνικής αυτογνωσίας. Χωρίς φόβο και πάθος. Για να γνωρίζουμε γεγονότα και αποφάσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε. Η πολιτική λήθη είναι το νεκροταφείο πολλών εγκλημάτων φαιοκόκκινων και ακραίων πολιτικών δυνάμεων. Και το τίμημα της λήθης είναι συνήθως πολύ υψηλό. Διότι, το αντι-ευρωπαϊκό δηλητήριο με το οποίο πότισαν τους πολίτες οι «αγανακτισμένοι», οι αντι-συστημικοί, ο αριστερός λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ , η αριστεροδεξιά εθνολαϊκιστική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πολιτικά σχήματα της Άκρας Αριστεράς και Δεξιάς και κάθε λογής λούμπεν πολιτικά στοιχεία δυστυχώς δεν έχει ακόμα αποβληθεί από τον οργανισμό του πολιτικού σώματος. Ακόμα και σήμερα, μετά από τόσες περιπέτειες, η κοινή γνώμη κατά 48% έχει αρνητική άποψη για την ΕΕ, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Metron Analysis που δημοσιεύεται στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (5/7). ΚΙ ας αποτελεί η Ευρώπη την πιο σημαντική ελπίδα και στήριγμα της χώρας για να βγει από τη σημερινή οικονομική κρίση εξ αιτίας της πανδημίας, για την ανάταξη, την ευημερία, την πρόοδο και την ασφάλειά της. Οι αγώνες του «Μένουμε Ευρώπη»» δεν έχουν ακόμα ολοκληρωθεί.

Το άρθρο σε μια πιο συντομευμένη μορφή του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος», Σάββατο 4-Κυριακή 5 Ιουλίου , 2020

Πηγή: www.liberal.gr